Ha-Mim Sajda

  1. Home
  2. Translation
  3. Persian: Mohsen Gharaati
Change Language
Change Surah
Change Recitation

Persian: Mohsen Gharaati

 Play All
# Translation Ayah
1 حا، میم. حم
2 [این قرآن] از سوی خداوند بخشنده‌ی مهربان نازل شده است. تَنزِيلٌ مِّنَ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
3 کتابی که آیات آن به روشنی بیان شده است، قرآنی عربی، برای مردمی که می‌دانند. كِتَابٌ فُصِّلَتْ آيَاتُهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لِّقَوْمٍ يَعْلَمُونَ
4 [کتابی] نویدبخش و هشداردهنده؛ پس [با این حال] بسیاری از مردم روی‌گردان شدند و [ندای قرآن را] نمی‌شنوند. بَشِيرًا وَنَذِيرًا فَأَعْرَضَ أَكْثَرُهُمْ فَهُمْ لَا يَسْمَعُونَ
5 و گفتند: «دل‌های ما از آنچه ما را به سوی آن دعوت می‌کنی، در پوششی سخت است. و در گوش‌های ما سنگینی است، و میان ما و تو پرده‌ای است. پس تو [کار خود را] انجام بده، ما نیز [کار خود را] می‌کنیم.» وَقَالُوا قُلُوبُنَا فِي أَكِنَّةٍ مِّمَّا تَدْعُونَا إِلَيْهِ وَفِي آذَانِنَا وَقْرٌ وَمِن بَيْنِنَا وَبَيْنِكَ حِجَابٌ فَاعْمَلْ إِنَّنَا عَامِلُونَ
6 [ای پیامبر! به مردم] بگو: «من نیز بشری هستم مانند شما [و از جنس خودتان. با این تفاوت که] به من وحی می‌شود که خدای شما فقط خدایی یکتاست. پس بدون انحراف به سوی او رو کنید و از او آمرزش بخواهید. و وای بر مشرکان! قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِّثْلُكُمْ يُوحَى إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَاسْتَقِيمُوا إِلَيْهِ وَاسْتَغْفِرُوهُ وَوَيْلٌ لِّلْمُشْرِكِينَ
7 کسانی که زکات نمی‌پردازند. و آنان به آخرت کافرند.» الَّذِينَ لَا يُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُم بِالْآخِرَةِ هُمْ كَافِرُونَ
8 کسانی که ایمان آوردند و کارهای شایسته می‌کنند، پاداشی همیشگی [و بی‌منّت] دارند. إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ
9 بگو: «آیا شما به کسی که زمین را در دو روز آفریده است، کفر می‌ورزید و برای او همتایانی قرار می‌دهید؟ اوست پروردگار جهانیان.» قُلْ أَئِنَّكُمْ لَتَكْفُرُونَ بِالَّذِي خَلَقَ الْأَرْضَ فِي يَوْمَيْنِ وَتَجْعَلُونَ لَهُ أَندَادًا ذَلِكَ رَبُّ الْعَالَمِينَ
10 و در روی زمین کوه‌هایی استوار قرار داد و در آن [کوه‌ها] خیر فراوان نهاد. و در چهار روز، رزق و روزی اهلِ زمین را مقدّر کرد که برای تمام نیازمندان، کافی است. وَجَعَلَ فِيهَا رَوَاسِيَ مِن فَوْقِهَا وَبَارَكَ فِيهَا وَقَدَّرَ فِيهَا أَقْوَاتَهَا فِي أَرْبَعَةِ أَيَّامٍ سَوَاء لِّلسَّائِلِينَ
11 سپس به [آفرینش] آسمان پرداخت، در حالی که [به صورت] دود بود. پس به آن و زمین فرمود: «خواه یا ناخواه بیایید [و شکل بگیرید].» گفتند: «فرمانبردار آمدیم [و شکل گرفتیم].» ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاء وَهِيَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ اِئْتِيَا طَوْعًا أَوْ كَرْهًا قَالَتَا أَتَيْنَا طَائِعِينَ
12 پس آنها را در دو روز، در قالب هفت آسمان درآورد. و در هر آسمانی کار آن را وحی [و مقرّر] فرمود. ما آسمان دنیا را به ستارگان آراستیم و آن را وسیله‌ی حفظ [آسمان‌ها] قرار دادیم. این است تقدیر خدای توانای دانا. فَقَضَاهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ فِي يَوْمَيْنِ وَأَوْحَى فِي كُلِّ سَمَاء أَمْرَهَا وَزَيَّنَّا السَّمَاء الدُّنْيَا بِمَصَابِيحَ وَحِفْظًا ذَلِكَ تَقْدِيرُ الْعَزِيزِ الْعَلِيمِ
13 پس اگر [از حقّ] روی‌گرداندند، بگو: «من شما را از صاعقه‌ای همچون صاعقه‌ی قوم عاد و ثَمود می‌ترسانم.» فَإِنْ أَعْرَضُوا فَقُلْ أَنذَرْتُكُمْ صَاعِقَةً مِّثْلَ صَاعِقَةِ عَادٍ وَثَمُودَ
14 آن‌گاه که فرستادگان [ما] از هر سو به سراغشان آمدند [و گفتند:] «جز خداوند را نپرستید!» [امّا آنان در پاسخ] گفتند: «اگر پروردگار ما می‌خواست [پیامبری بفرستد،] قطعاً فرشتگانی را می‌فرستاد. پس ما به آنچه شما را به آن فرستاده‌اند، کافریم.» إِذْ جَاءتْهُمُ الرُّسُلُ مِن بَيْنِ أَيْدِيهِمْ وَمِنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا اللَّهَ قَالُوا لَوْ شَاء رَبُّنَا لَأَنزَلَ مَلَائِكَةً فَإِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُمْ بِهِ كَافِرُونَ
15 پس قوم عاد به ناحقّ در زمین تکبّر ورزیدند و گفتند: «کیست که از ما نیرومندتر باشد؟» آیا ندیدند که همان خداوندی که آنان را آفرید، نیرومندتر از آنهاست؟ و پیوسته به آیات ما کفر می‌ورزیدند. فَأَمَّا عَادٌ فَاسْتَكْبَرُوا فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَقَالُوا مَنْ أَشَدُّ مِنَّا قُوَّةً أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ الَّذِي خَلَقَهُمْ هُوَ أَشَدُّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَكَانُوا بِآيَاتِنَا يَجْحَدُونَ
16 پس ما در روزهایی شوم، بادی سرد و توفنده و سمّی را بر آنان فرستادیم تا عذاب خواری و رسوایی را در همین دنیا به آنان بچشانیم. و قطعاً عذاب آخرت رسواکننده‌تر است. و آنان یاری نخواهند شد. فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ رِيحًا صَرْصَرًا فِي أَيَّامٍ نَّحِسَاتٍ لِّنُذِيقَهُمْ عَذَابَ الْخِزْيِ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَلَعَذَابُ الْآخِرَةِ أَخْزَى وَهُمْ لَا يُنصَرُونَ
17 و امّا قوم ثَمود، آنان را هدایت کردیم؛ ولی کوردلی را بر هدایت ترجیح دادند. پس به کیفر دستاوردشان، صاعقه‌ی عذابِ خفّت‌بار آنان را فروگرفت. وَأَمَّا ثَمُودُ فَهَدَيْنَاهُمْ فَاسْتَحَبُّوا الْعَمَى عَلَى الْهُدَى فَأَخَذَتْهُمْ صَاعِقَةُ الْعَذَابِ الْهُونِ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ
18 و ما [از عاد و ثمود،] آنان را که ایمان آوردند و پرهیزکار بودند، نجات دادیم. وَنَجَّيْنَا الَّذِينَ آمَنُوا وَكَانُوا يَتَّقُونَ
19 و [یاد کن] روزی که دشمنان خدا جمع گشته، به سوی دوزخ آورده می‌شوند و آنان را از حرکت بازمی‌دارند [تا گروه‌های دیگر به آنان ملحق شوند]. وَيَوْمَ يُحْشَرُ أَعْدَاء اللَّهِ إِلَى النَّارِ فَهُمْ يُوزَعُونَ
20 تا چون به دوزخ برسند، گوش و چشمان و پوستشان به آنچه می‌کردند، گواهی می‌دهند. حَتَّى إِذَا مَا جَاؤُوهَا شَهِدَ عَلَيْهِمْ سَمْعُهُمْ وَأَبْصَارُهُمْ وَجُلُودُهُمْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ
21 و [دوزخیان] به پوست [بدن] خود می‌گویند: «چرا علیه ما گواهی دادید؟» می‌گویند: «خداوند ما را به سخن آورد. همان که هر چیز را به سخن می‌آورد. او که نخستین بار شما را آفرید، و فقط به سوی او برگردانده می‌شوید.» وَقَالُوا لِجُلُودِهِمْ لِمَ شَهِدتُّمْ عَلَيْنَا قَالُوا أَنطَقَنَا اللَّهُ الَّذِي أَنطَقَ كُلَّ شَيْءٍ وَهُوَ خَلَقَكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ
22 شما گمان می‌کردید که خداوند بسیاری از کردارتان را نمی‌داند، ولی نمی‌توانستید چیزی را پنهان کنید که گوش و چشم‌ها و پوستتان بر ضدّ شما گواهی می‌دهند. وَمَا كُنتُمْ تَسْتَتِرُونَ أَنْ يَشْهَدَ عَلَيْكُمْ سَمْعُكُمْ وَلَا أَبْصَارُكُمْ وَلَا جُلُودُكُمْ وَلَكِن ظَنَنتُمْ أَنَّ اللَّهَ لَا يَعْلَمُ كَثِيراً مِّمَّا تَعْمَلُونَ
23 و این گمان شما نسبت به پروردگارتان بود که شما را به هلاکت افکند و از زیانکاران شدید. وَذَلِكُمْ ظَنُّكُمُ الَّذِي ظَنَنتُم بِرَبِّكُمْ أَرْدَاكُمْ فَأَصْبَحْتُم مِّنْ الْخَاسِرِينَ
24 پس اگر صبر کنند، [چه سود که] دوزخ جایگاه آنهاست. و اگر تقاضای عفو کنند، از بخشودگان نیستند. فَإِن يَصْبِرُوا فَالنَّارُ مَثْوًى لَّهُمْ وَإِن يَسْتَعْتِبُوا فَمَا هُم مِّنَ الْمُعْتَبِينَ
25 و [به خاطر کفر و طغیانشان] برای آنان همنشینانی گماشتیم، که لذّت‌های مادّی حال و آینده را برایشان آراستند. و فرمان عذابی که پیش از آنان گروه‌هایی از جنّ و انس را فراگرفته بود، بر آنان نیز ثابت شد. آنان بی‌تردید زیانکارند. وَقَيَّضْنَا لَهُمْ قُرَنَاء فَزَيَّنُوا لَهُم مَّا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَحَقَّ عَلَيْهِمُ الْقَوْلُ فِي أُمَمٍ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِم مِّنَ الْجِنِّ وَالْإِنسِ إِنَّهُمْ كَانُوا خَاسِرِينَ
26 و کسانی که کافر شدند، گفتند: «به این قرآن گوش ندهید، و در [هنگام تلاوت] آن، [سخنان] لغو و بیهوده بیافکنید، [تا کسی آن را نشنود!] شاید پیروز شوید.» وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَا تَسْمَعُوا لِهَذَا الْقُرْآنِ وَالْغَوْا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَغْلِبُونَ
27 پس قطعاً به آنان که کفر ورزیدند، عذاب سختی می‌چشانیم. و حتماً آنان را به بدترین کاری که می‌کردند، کیفر خواهیم داد. فَلَنُذِيقَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا عَذَابًا شَدِيدًا وَلَنَجْزِيَنَّهُمْ أَسْوَأَ الَّذِي كَانُوا يَعْمَلُونَ
28 سزای دشمنان خدا همین است: آتش [دوزخ]، که در آن، سرایی جاودانه خواهند داشت. به کیفر آن که آیات ما را پیوسته انکار می‌کردند. ذَلِكَ جَزَاء أَعْدَاء اللَّهِ النَّارُ لَهُمْ فِيهَا دَارُ الْخُلْدِ جَزَاء بِمَا كَانُوا بِآيَاتِنَا يَجْحَدُونَ
29 و کافران گفتند: «پروردگارا! آن جنّیان و انسان‌هایی که ما را گمراه کردند، به ما نشان بده تا آنها را زیر پا‌هایمان بگذاریم تا از پست‌ترین‌ها باشند.» وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا رَبَّنَا أَرِنَا الَّذَيْنِ أَضَلَّانَا مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنسِ نَجْعَلْهُمَا تَحْتَ أَقْدَامِنَا لِيَكُونَا مِنَ الْأَسْفَلِينَ
30 کسانی که گفتند: «پروردگار ما خدای یگانه است.» سپس [بر این عقیده] پایداری کردند، فرشتگان بر آنان فرود می‌آیند [و می‌گویند:] «نترسید و غمگین مباشید! و بشارت باد بر شما بهشتی که پی‌درپی به شما وعده می‌دادند.» إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلَائِكَةُ أَلَّا تَخَافُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنتُمْ تُوعَدُونَ
31 ما [فرشتگان] در دنیا و آخرت دوستان شماییم. و برای شما [در بهشت] هر چه دلتان بخواهد، فراهم است. و در آنجا هر چه درخواست کنید، دارید. نَحْنُ أَوْلِيَاؤُكُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الْآخِرَةِ وَلَكُمْ فِيهَا مَا تَشْتَهِي أَنفُسُكُمْ وَلَكُمْ فِيهَا مَا تَدَّعُونَ
32 [‌این‌ها همه، نخستین] پذیرایی از جانب خداوند آمرزنده‌ی مهربان است.» نُزُلًا مِّنْ غَفُورٍ رَّحِيمٍ
33 و کیست نکوگفتارتر از کسی که [مردم را] به سوی خداوند دعوت کند؟ و [خود نیز] کار شایسته کند و بگوید: «من از تسلیم‌شدگان [در برابر فرمان‌های خدا] هستم!» وَمَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِّمَّن دَعَا إِلَى اللَّهِ وَعَمِلَ صَالِحًا وَقَالَ إِنَّنِي مِنَ الْمُسْلِمِينَ
34 و نیکی با بدی یکسان نیست. [بدی دیگران را] با شیوه‌ای بهتر [که نیکی است،] دور کن که [اگر چنین کنی،] آن کس که میان تو و او دشمنی است، همچون دوستی نزدیک و مهربان گردد. وَلَا تَسْتَوِي الْحَسَنَةُ وَلَا السَّيِّئَةُ ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِي بَيْنَكَ وَبَيْنَهُ عَدَاوَةٌ كَأَنَّهُ وَلِيٌّ حَمِيمٌ
35 و این [خصلت و برخورد نیکو] را جز کسانی که اهل صبر و شکیبایی هستند، دریافت نمی‌کنند. و این [رفتار] را تنها کسی خواهد یافت که بهره‌ی بزرگی [از کمالات] داشته باشد. وَمَا يُلَقَّاهَا إِلَّا الَّذِينَ صَبَرُوا وَمَا يُلَقَّاهَا إِلَّا ذُو حَظٍّ عَظِيمٍ
36 و اگر انگیزه و وسوسه‌ای از سوی شیطان تو را تحریک کند، پس به خداوند پناه ببر که او خود شنوای آگاه است. وَإِمَّا يَنزَغَنَّكَ مِنَ الشَّيْطَانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ
37 و از نشانه‌های [قدرت] او، شب و روز، و خورشید و ماه است. نه برای خورشید سجده کنید و نه برای ماه؛ [بلکه] برای خداوندی که آنها را آفریده، سجده کنید، اگر تنها او را می‌پرستید. وَمِنْ آيَاتِهِ اللَّيْلُ وَالنَّهَارُ وَالشَّمْسُ وَالْقَمَرُ لَا تَسْجُدُوا لِلشَّمْسِ وَلَا لِلْقَمَرِ وَاسْجُدُوا لِلَّهِ الَّذِي خَلَقَهُنَّ إِن كُنتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ
38 و اگر [گروهی از مردم از عبادت خداوند] تکبّر ورزیدند، پس کسانی [از فرشتگان و مقرّبان] که نزد پروردگارت هستند، شب و روز برای او تسبیح می‌گویند، و خسته نمی‌شوند. فَإِنِ اسْتَكْبَرُوا فَالَّذِينَ عِندَ رَبِّكَ يُسَبِّحُونَ لَهُ بِاللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَهُمْ لَا يَسْأَمُونَ
39 و از نشانه‌های خداوند آن است که زمین را پژمرده [و بی‌جان] می‌بینی، پس همین که [از آسمان] آب را بر آن فروفرستادیم، به جنبش در می‌آید و می‌بالد. البتّه همان کسی که [زمین مرده را] زنده کرد، قطعاً زنده‌کننده‌ی مردگان است. بی‌شک او بر هر کاری تواناست. وَمِنْ آيَاتِهِ أَنَّكَ تَرَى الْأَرْضَ خَاشِعَةً فَإِذَا أَنزَلْنَا عَلَيْهَا الْمَاء اهْتَزَّتْ وَرَبَتْ إِنَّ الَّذِي أَحْيَاهَا لَمُحْيِي الْمَوْتَى إِنَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ
40 بی‌گمان کسانی که در آیات ما کج‌اندیشی می‌کنند، [و به تفسیری نادرست متوسّل می‌شوند،] بر ما پوشیده نیستند. پس آیا کسی که در آتش افکنده می‌شود، بهتر است، یا کسی که در روز قیامت در امن و امان می‌آید؟ هر کاری می‌خواهید بکنید، او به آنچه می‌کنید، بیناست! إِنَّ الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي آيَاتِنَا لَا يَخْفَوْنَ عَلَيْنَا أَفَمَن يُلْقَى فِي النَّارِ خَيْرٌ أَم مَّن يَأْتِي آمِنًا يَوْمَ الْقِيَامَةِ اعْمَلُوا مَا شِئْتُمْ إِنَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ
41 کسانی که چون قرآن به سویشان آمد، به آن کافر شدند، [به کیفر خود می‌رسند.] و این [قرآن] کتابی نفوذناپذیر است. إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِالذِّكْرِ لَمَّا جَاءهُمْ وَإِنَّهُ لَكِتَابٌ عَزِيزٌ
42 در حال و آینده‌ی آن، باطل راه ندارد. فروفرستاده‌ای از سوی [خداوند] فرزانه‌ی ستوده است. لَا يَأْتِيهِ الْبَاطِلُ مِن بَيْنِ يَدَيْهِ وَلَا مِنْ خَلْفِهِ تَنزِيلٌ مِّنْ حَكِيمٍ حَمِيدٍ
43 [ای پیامبر!] به تو همان را می‌گویند که به پیامبران پیش از تو گفته شده است. پروردگار تو صاحب آمرزش، و کیفری دردناک است. مَا يُقَالُ لَكَ إِلَّا مَا قَدْ قِيلَ لِلرُّسُلِ مِن قَبْلِكَ إِنَّ رَبَّكَ لَذُو مَغْفِرَةٍ وَذُو عِقَابٍ أَلِيمٍ
44 و اگر ما قرآن را غیر عربی قرار داده بودیم، حتماً می‌گفتند: «چرا آیاتش روشن نیست؟ [کتابی] غیر عربی و [مردمی] عرب زبان؟!» بگو: «این قرآن برای کسانی که ایمان آوردند، سراسر هدایت و درمان است. و کسانی که ایمان نمی‌آورند، در گوش‌هایشان سنگینی است. [گویا] کورند، و [قرآن با همه‌ی روشنی‌اش‌] بر آنان پوشیده است. اینانند که [گویی] از جایی دور فراخوانده می‌شوند.» وَلَوْ جَعَلْنَاهُ قُرْآنًا أَعْجَمِيًّا لَّقَالُوا لَوْلَا فُصِّلَتْ آيَاتُهُ أَأَعْجَمِيٌّ وَعَرَبِيٌّ قُلْ هُوَ لِلَّذِينَ آمَنُوا هُدًى وَشِفَاء وَالَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ فِي آذَانِهِمْ وَقْرٌ وَهُوَ عَلَيْهِمْ عَمًى أُوْلَئِكَ يُنَادَوْنَ مِن مَّكَانٍ بَعِيدٍ
45 و البتّه ما به موسی کتاب دادیم، پس در آن اختلاف افتاد. [که از پیشگاه حقّ آمده یا ساختگی است.] و اگر نبود شیوه و سنّت سابقِ پروردگارت، [که به مردم مهلت می‌دهد،] قطعاً میانشان داوری شده بود و البتّه اینان نیز [چون قوم موسی] درباره‌ی قرآن در شکی همراه با بدگمانی‌اند. وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَاخْتُلِفَ فِيهِ وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِن رَّبِّكَ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ وَإِنَّهُمْ لَفِي شَكٍّ مِّنْهُ مُرِيبٍ
46 هر کس کار شایسته‌ای کند، پس به سود خود اوست. و هر کس بدی کند، پس به زیان خویش کرده است، و پروردگارت به مردم ستم نمی‌کند. مَنْ عَمِلَ صَالِحًا فَلِنَفْسِهِ وَمَنْ أَسَاء فَعَلَيْهَا وَمَا رَبُّكَ بِظَلَّامٍ لِّلْعَبِيدِ
47 آگاهی به زمان وقوع قیامت، تنها به خداوند بازمی‌گردد. و هیچ میوه‌ای از شکوفه‌های خود خارج نمی‌شود، و هیچ ماده‌ای باردار نمی‌شود و نمی‌زاید، مگر به علم او. و روزی که [خداوند] مشرکان را ندا کند: «شریکان من کجا هستند؟» می‌گویند: «با بانگ رسا به تو می‌گوییم: هیچ گواهی [بر گفتار و عقیده‌ی خود] نداریم.» إِلَيْهِ يُرَدُّ عِلْمُ السَّاعَةِ وَمَا تَخْرُجُ مِن ثَمَرَاتٍ مِّنْ أَكْمَامِهَا وَمَا تَحْمِلُ مِنْ أُنثَى وَلَا تَضَعُ إِلَّا بِعِلْمِهِ وَيَوْمَ يُنَادِيهِمْ أَيْنَ شُرَكَائِي قَالُوا آذَنَّاكَ مَا مِنَّا مِن شَهِيدٍ
48 و هر چه را که از پیش همواره می‌خواندند، از نزد آنان گم می‌شود. و می‌فهمند که هیچ راه فراری ندارند. وَضَلَّ عَنْهُم مَّا كَانُوا يَدْعُونَ مِن قَبْلُ وَظَنُّوا مَا لَهُم مِّن مَّحِيصٍ
49 انسان از درخواست خوشی و رفاه خسته نمی‌شود. و هرگاه شرّی به او برسد، بسیار نومید و بی‌انگیزه می‌شود. لَا يَسْأَمُ الْإِنسَانُ مِن دُعَاء الْخَيْرِ وَإِن مَّسَّهُ الشَّرُّ فَيَؤُوسٌ قَنُوطٌ
50 و اگر پس از رنجی که به وی رسیده است، رحمتی از خود به او بچشانیم، حتماً می‌گوید: «این [خوشی]، حقّ من است.» [و چنان مغرور می‌شود که می‌گوید:] «گمان نمی‌کنم قیامتی برپا شود. و اگر هم به سوی پروردگارم بازگردانده شوم، نزد او بهترین [پاداش] را خواهم داشت.» پس ما کافران را از آنچه کرده‌اند، آگاه خواهیم ساخت، و قطعاً از عذابی سخت به آنان خواهیم چشاند. وَلَئِنْ أَذَقْنَاهُ رَحْمَةً مِّنَّا مِن بَعْدِ ضَرَّاء مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ هَذَا لِي وَمَا أَظُنُّ السَّاعَةَ قَائِمَةً وَلَئِن رُّجِعْتُ إِلَى رَبِّي إِنَّ لِي عِندَهُ لَلْحُسْنَى فَلَنُنَبِّئَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِمَا عَمِلُوا وَلَنُذِيقَنَّهُم مِّنْ عَذَابٍ غَلِيظٍ
51 و هرگاه به انسان نعمتی بدهیم، [از طاعت و عبادت،] روی می‌گرداند و خود را کنار می‌کشد. و هرگاه آسیبی به او برسد، [برای برطرف شدنش،] به دعای فراوان و طولانی روی می‌آورد. وَإِذَا أَنْعَمْنَا عَلَى الْإِنسَانِ أَعْرَضَ وَنَأى بِجَانِبِهِ وَإِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعَاء عَرِيضٍ
52 بگو: «به من خبر دهید که اگر [این قرآن] از سوی خداوند باشد، سپس شما به آن کافر شوید، چه کسی گمراه‌تر از [چنین] کسی است که در مخالفتی شدید باشد؟» قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِن كَانَ مِنْ عِندِ اللَّهِ ثُمَّ كَفَرْتُم بِهِ مَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ هُوَ فِي شِقَاقٍ بَعِيدٍ
53 ما به زودی نشانه‌های خود را در کرانه‌های جهان، و در درون جانشان، به آنان نشان خواهیم داد، تا برایشان روشن شود که قطعاً او حقّ است. آیا کافی نیست که پروردگارت بر همه چیز گواه است؟ سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الْآفَاقِ وَفِي أَنفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ أَوَلَمْ يَكْفِ بِرَبِّكَ أَنَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ
54 آگاه باش که آنان درباره‌ی ملاقات پروردگارشان [در قیامت،] در شکی عمیقند. آگاه باش که او به هر چیزی احاطه دارد. أَلَا إِنَّهُمْ فِي مِرْيَةٍ مِّن لِّقَاء رَبِّهِمْ أَلَا إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ مُّحِيطٌ
Next Surah Ash-Shura
;