Saba

  1. Home
  2. Translation
  3. Persian: Mohsen Gharaati
Change Language
Change Surah
Change Recitation

Persian: Mohsen Gharaati

 Play All
# Translation Ayah
1 ستایش مخصوص خدایی است که آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمین است، از آنِ اوست. و در آخرت [نیز] حمد و ستایش تنها برای اوست. و اوست حکیمِ آگاه. الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ وَلَهُ الْحَمْدُ فِي الْآخِرَةِ وَهُوَ الْحَكِيمُ الْخَبِيرُ
2 آنچه در زمین فرومی‌رود و آنچه از آن خارج می‌شود و آنچه از آسمان نازل می‌شود و آنچه در آن بالا می‌رود، [همه را] می‌داند. و اوست مهربانِ آمرزنده. يَعْلَمُ مَا يَلِجُ فِي الْأَرْضِ وَمَا يَخْرُجُ مِنْهَا وَمَا يَنزِلُ مِنَ السَّمَاء وَمَا يَعْرُجُ فِيهَا وَهُوَ الرَّحِيمُ الْغَفُورُ
3 و کسانی که کافر شدند، گفتند: «قیامت برای ما نخواهد آمد.» بگو: «چرا، به پروردگارم که آگاه از غیب و نهان است سوگند، که به سراغ شما [نیز] خواهد آمد. در آسمان‌ها و زمین، به میزان ذرّه‌ای [چیزی] از خدا پوشیده نیست، نه کوچک‌تر از آن و نه بزرگ‌تر از آن، جز آن که در کتاب روشنِ [الهی ثبت] است. وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَا تَأْتِينَا السَّاعَةُ قُلْ بَلَى وَرَبِّي لَتَأْتِيَنَّكُمْ عَالِمِ الْغَيْبِ لَا يَعْزُبُ عَنْهُ مِثْقَالُ ذَرَّةٍ فِي السَّمَاوَاتِ وَلَا فِي الْأَرْضِ وَلَا أَصْغَرُ مِن ذَلِكَ وَلَا أَكْبَرُ إِلَّا فِي كِتَابٍ مُّبِينٍ
4 تا کسانی را که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند، پاداش دهد. آنانند که آمرزش و روزی نیکویی خواهند داشت.» لِيَجْزِيَ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُوْلَئِكَ لَهُم مَّغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ كَرِيمٌ
5 و کسانی که در [انکار و محو] آیات ما تلاش کردند که ما را درمانده کنند، آنانند که عذابی [سخت] از کیفری دردناک خواهند داشت. وَالَّذِينَ سَعَوْا فِي آيَاتِنَا مُعَاجِزِينَ أُوْلَئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ مِّن رِّجْزٍ أَلِيمٌ
6 و کسانی که به آنان علم داده شده، می‌بینند که آنچه از پروردگارت بر تو نازل شده، حقّ است و به راه [خدای] شکست‌ناپذیر و ستوده هدایت می‌کند. وَيَرَى الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ الَّذِي أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ هُوَ الْحَقَّ وَيَهْدِي إِلَى صِرَاطِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ
7 و کسانی که کفر ورزیدند، [به استهزاء] گفتند: «[ای مردم!] آیا شما را به مردی راهنمایی کنیم که به شما خبر [عجیبی‌] می‌دهد؟ که هرگاه [در قبرها] کاملاً متلاشی شدید، [بار دیگر] درآفرینش تازه‌ای [زنده] خواهید شد. وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا هَلْ نَدُلُّكُمْ عَلَى رَجُلٍ يُنَبِّئُكُمْ إِذَا مُزِّقْتُمْ كُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّكُمْ لَفِي خَلْقٍ جَدِيدٍ
8 آیا او بر خدا دروغی بسته؟ یا جنونی در اوست؟» [نه! چنین نیست که می‌پندارند؛] بلکه کسانی که به آخرت ایمان ندارند، در عذاب و گمراهی دوری هستند. أَفْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا أَم بِهِ جِنَّةٌ بَلِ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ فِي الْعَذَابِ وَالضَّلَالِ الْبَعِيدِ
9 آیا به آنچه از آسمان و زمین، پیش‌رو و پشت‌سر آنهاست، نگاه نکردند؟ [تا قدرت خدا را ببینند؟] اگر بخواهیم، آنان را در زمین فرومی‌بریم، یا قطعه‌هایی از آسمان را بر سرشان فرود می‌آوریم. همانا در این [تهدید]، برای هر بنده توبه‌کاری عبرت و نشانه‌ای است. أَفَلَمْ يَرَوْا إِلَى مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُم مِّنَ السَّمَاء وَالْأَرْضِ إِن نَّشَأْ نَخْسِفْ بِهِمُ الْأَرْضَ أَوْ نُسْقِطْ عَلَيْهِمْ كِسَفًا مِّنَ السَّمَاء إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً لِّكُلِّ عَبْدٍ مُّنِيبٍ
10 و به‌راستی داود را از جانب خود فضیلتی دادیم [و گفتیم:] «ای کوه‌ها! و [ای] پرندگان! با او [در تسبیح خدا] هم‌نوا شوید!» و آهن را برای او نرم کردیم. وَلَقَدْ آتَيْنَا دَاوُودَ مِنَّا فَضْلًا يَا جِبَالُ أَوِّبِي مَعَهُ وَالطَّيْرَ وَأَلَنَّا لَهُ الْحَدِيدَ
11 [و به او گفتیم:] «[ای داود!] زره‌های کامل و فراخ بساز! و حلقه‌ها [ی آن‌] را متناسب و هماهنگ اندازه‌گیری کن! و کار شایسته کنید. من به آنچه می‌کنید، بینا هستم.» أَنِ اعْمَلْ سَابِغَاتٍ وَقَدِّرْ فِي السَّرْدِ وَاعْمَلُوا صَالِحًا إِنِّي بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ
12 و برای سلیمان باد را [رام و مسخّر کردیم] که صبحگاهان مسیر یک ماه را می‌پیمود، و عصرگاهان مسیر یک ماه را. و برای او چشمه‌ی مس [گداخته] را روان ساختیم. و گروهی از جنّ پیش روی او به اذن پروردگارش کار می‌کردند. و هر یک از آنان که از فرمان ما سرپیچی می‌کرد، او را از عذاب فروزان می‌چشاندیم. وَلِسُلَيْمَانَ الرِّيحَ غُدُوُّهَا شَهْرٌ وَرَوَاحُهَا شَهْرٌ وَأَسَلْنَا لَهُ عَيْنَ الْقِطْرِ وَمِنَ الْجِنِّ مَن يَعْمَلُ بَيْنَ يَدَيْهِ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَمَن يَزِغْ مِنْهُمْ عَنْ أَمْرِنَا نُذِقْهُ مِنْ عَذَابِ السَّعِيرِ
13 جنّیان، هر چه را سلیمان می‌خواست، برایش می‌ساختند: از محراب‌ها و تندیس‌ها، و ظروف بزرگ مانند حوضچه‌ها و دیگ‌های ثابت. [به آنان گفتیم:] «ای خاندان داود! شکر [این همه نعمت را] به جای آورید.» امّا اندکی از بندگان من سپاسگزارند. يَعْمَلُونَ لَهُ مَا يَشَاء مِن مَّحَارِيبَ وَتَمَاثِيلَ وَجِفَانٍ كَالْجَوَابِ وَقُدُورٍ رَّاسِيَاتٍ اعْمَلُوا آلَ دَاوُودَ شُكْرًا وَقَلِيلٌ مِّنْ عِبَادِيَ الشَّكُورُ
14 پس چون مرگ را بر سلیمان مقّرر داشتیم، [در حالی که بر عصای خود تکیه داشت، از دنیا رفت، و] کسی آنان را از مرگ او آگاه نساخت، مگر جنبنده‌ی زمین، [موریانه،] که عصایش را می‌خورد. پس چون سلیمان به زمین افتاد، جنّیان دریافتند که اگر غیب می‌دانستند، در آن عذاب خوارکننده [که کارهای بسیار پرزحمت و طاقت‌فرسا بود،] نمی‌ماندند. فَلَمَّا قَضَيْنَا عَلَيْهِ الْمَوْتَ مَا دَلَّهُمْ عَلَى مَوْتِهِ إِلَّا دَابَّةُ الْأَرْضِ تَأْكُلُ مِنسَأَتَهُ فَلَمَّا خَرَّ تَبَيَّنَتِ الْجِنُّ أَن لَّوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ الْغَيْبَ مَا لَبِثُوا فِي الْعَذَابِ الْمُهِينِ
15 برای قوم سَبَأ در محل سکونتشان نشانه‌ای [از قدرت و رحمت الهی] بود: دو باغ از راست و چپ. [به آنان گفتیم:] «از روزی پروردگارتان بخورید و برای او شکرگزار باشید. شهری پاک و پروردگاری آمرزنده.» لَقَدْ كَانَ لِسَبَإٍ فِي مَسْكَنِهِمْ آيَةٌ جَنَّتَانِ عَن يَمِينٍ وَشِمَالٍ كُلُوا مِن رِّزْقِ رَبِّكُمْ وَاشْكُرُوا لَهُ بَلْدَةٌ طَيِّبَةٌ وَرَبٌّ غَفُورٌ
16 پس [از خداوند] روی‌گرداندند. و ما بر آنان سیل [ویرانگر] عَرِم را فرستادیم و دو باغستان آنان را به دو باغ که میوه‌های تلخ و [درختان‌] شوره گز و اندکی از درخت سدر داشت، تبدیل کردیم. فَأَعْرَضُوا فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ سَيْلَ الْعَرِمِ وَبَدَّلْنَاهُم بِجَنَّتَيْهِمْ جَنَّتَيْنِ ذَوَاتَى أُكُلٍ خَمْطٍ وَأَثْلٍ وَشَيْءٍ مِّن سِدْرٍ قَلِيلٍ
17 آن [کیفر] را به سزای آن که کافر شدند و ناسپاسی کردند، به آنان دادیم. و آیا جز ناسپاس را کیفر می‌دهیم؟ ذَلِكَ جَزَيْنَاهُم بِمَا كَفَرُوا وَهَلْ نُجَازِي إِلَّا الْكَفُورَ
18 و میان مردم سبأ و مناطقی که در آن برکت قرار داده بودیم، آبادی‌هایی [به‌هم پیوسته] آشکار بود، و سفر در میان قریه‌ها را متناسب و به اندازه مقرّر کرده بودیم. [و به آنان گفتیم:] «در این مناطق، شب‌ها و روزها با ایمِنی سفر کنید.» وَجَعَلْنَا بَيْنَهُمْ وَبَيْنَ الْقُرَى الَّتِي بَارَكْنَا فِيهَا قُرًى ظَاهِرَةً وَقَدَّرْنَا فِيهَا السَّيْرَ سِيرُوا فِيهَا لَيَالِيَ وَأَيَّامًا آمِنِينَ
19 پس گفتند: «پروردگارا! میان سفرهای ما فاصله بیانداز!» [تا در سفرها نیاز به زاد و توشه باشد، و برتری دارا بر ندار روشن شود،] و [این‌گونه آنان‌] بر خویشتن ستم کردند. پس ما آنان را [موضوع] داستان‌هایی [برای عبرت دیگران] قرار دادیم. و آنان را به کلّی پراکنده و متلاشی کردیم. در این [ناسپاسی آنان و قهر ما] نشانه‌هایی برای هر شکیبای سپاسگزاری است. فَقَالُوا رَبَّنَا بَاعِدْ بَيْنَ أَسْفَارِنَا وَظَلَمُوا أَنفُسَهُمْ فَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِيثَ وَمَزَّقْنَاهُمْ كُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِّكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ
20 و البتّه ابلیس گمان خود را [برای گمراهی انسان] بر آنان تحقّق یافته دید، پس جز گروه اندکی از مؤمنان، همگی از او پیروی کردند. وَلَقَدْ صَدَّقَ عَلَيْهِمْ إِبْلِيسُ ظَنَّهُ فَاتَّبَعُوهُ إِلَّا فَرِيقًا مِّنَ الْمُؤْمِنِينَ
21 و ابلیس هیچ‌گونه تسلّط و غلبه‌ای بر آنان نداشت. [کار او تنها وسوسه است،] تا کسی را که به آخرت ایمان دارد [و در برابر وسوسه‌های او مقاومت می‌کند،] از کسی که نسبت به آخرت در تردید است، معلوم کنیم. و پروردگارت بر همه چیز نگهبان است. وَمَا كَانَ لَهُ عَلَيْهِم مِّن سُلْطَانٍ إِلَّا لِنَعْلَمَ مَن يُؤْمِنُ بِالْآخِرَةِ مِمَّنْ هُوَ مِنْهَا فِي شَكٍّ وَرَبُّكَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ حَفِيظٌ
22 بگو: «کسانی را که به جای خدا [معبود] پنداشته‌اید، بخوانید. آنان به میزان ذرّه‌ای مالک چیزی در آسمان و زمین نیستند. و شریک‌ها [ی خیالی شما] در [اداره‌ی] زمین و آسمان هیچ‌گونه مشارکتی ندارند. و از میان آنها هیچ پشتیبانی برای خداوند نیست.» قُلِ ادْعُوا الَّذِينَ زَعَمْتُم مِّن دُونِ اللَّهِ لَا يَمْلِكُونَ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ فِي السَّمَاوَاتِ وَلَا فِي الْأَرْضِ وَمَا لَهُمْ فِيهِمَا مِن شِرْكٍ وَمَا لَهُ مِنْهُم مِّن ظَهِيرٍ
23 و شفاعت نزد خداوند، جز برای کسانی که خداوند اجازه دهد، سودی ندارد. تا چون هراس از دل‌های آنان برطرف شود، [مجرمان] از آنان می‌پرسند: «پروردگارتان چه گفت؟» [شفیعان] پاسخ می‌دهند: «حقّ گفت. [و اجازه‌ی شفاعت شایستگان را داد.] و او بلندمرتبه و بزرگ است.» وَلَا تَنفَعُ الشَّفَاعَةُ عِندَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ حَتَّى إِذَا فُزِّعَ عَن قُلُوبِهِمْ قَالُوا مَاذَا قَالَ رَبُّكُمْ قَالُوا الْحَقَّ وَهُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ
24 «[ای پیامبر! به مشرکان] بگو: «کیست که از آسمان‌ها و زمین به شما روزی می‌دهد؟» بگو: «خدا! و البتّه [یکی از] ما یا شما بر [طریق] هدایت یا در گمراهی آشکار هستیم.» قُلْ مَن يَرْزُقُكُم مِّنَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ قُلِ اللَّهُ وَإِنَّا أَوْ إِيَّاكُمْ لَعَلَى هُدًى أَوْ فِي ضَلَالٍ مُّبِينٍ
25 بگو: «[شما] از آنچه ما مرتکب شده‌ایم، بازخواست نخواهید شد. و ما [نیز] از آنچه شما می‌کنید، بازخواست نخواهیم شد.» قُل لَّا تُسْأَلُونَ عَمَّا أَجْرَمْنَا وَلَا نُسْأَلُ عَمَّا تَعْمَلُونَ
26 [به مشرکان] بگو: «پروردگارمان، ما و شما را [در قیامت] گرد می‌آورد، سپس بین ما و شما به حقّ داوری خواهد کرد. و اوست داور دانا.» قُلْ يَجْمَعُ بَيْنَنَا رَبُّنَا ثُمَّ يَفْتَحُ بَيْنَنَا بِالْحَقِّ وَهُوَ الْفَتَّاحُ الْعَلِيمُ
27 بگو: «کسانی را که به عنوان شریک به خداوند ملحق کرده‌اید، به من نشان دهید. [آیا شایسته‌ی خدایی هستند؟] هرگز! بلکه فقط اوست خدای نفوذناپذیر حکیم.» قُلْ أَرُونِي الَّذِينَ أَلْحَقْتُم بِهِ شُرَكَاء كَلَّا بَلْ هُوَ اللَّهُ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ
28 و ما تو را نفرستادیم مگر برای این که مردم را [از خطا و گناه] بازداری، [و] مژده‌دهنده و بیم‌دهنده [باشی]. ولی بیشتر مردم نمی‌دانند. وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا كَافَّةً لِّلنَّاسِ بَشِيرًا وَنَذِيرًا وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ
29 و آنان می‌گویند: «اگر راست می‌گویید، این وعده [قیامت] کِی فرامی‌رسد؟» وَيَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ
30 بگو: «وعده‌ی شما روزی است که نه ساعتی از آن تأخیر می‌کنید و نه [از آن] پیش می‌افتید.» قُل لَّكُم مِّيعَادُ يَوْمٍ لَّا تَسْتَأْخِرُونَ عَنْهُ سَاعَةً وَلَا تَسْتَقْدِمُونَ
31 و کسانی که کافر شدند، گفتند: «ما هرگز نه به این قرآن، و نه به آن [کتاب‌هایی] که پیش از آن بوده است، ایمان نخواهیم آورد.» [و تعجب می‌کنی] اگر ببینی وقتی که ستمگران [مشرک] در پیشگاه پروردگارشان بازداشت شده‌اند، در حالی که با یکدیگر جدال و گفتگو می‌کنند [و گناه خود را به گردن یکدیگر می‌اندازند]، کسانی که ضعیف [و زیردست] نگاه داشته شده‌اند، به مستکبران می‌گویند: «اگر شما نبودید، حتماً ما مؤمن بودیم.» وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَن نُّؤْمِنَ بِهَذَا الْقُرْآنِ وَلَا بِالَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَلَوْ تَرَى إِذِ الظَّالِمُونَ مَوْقُوفُونَ عِندَ رَبِّهِمْ يَرْجِعُ بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ الْقَوْلَ يَقُولُ الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا لَوْلَا أَنتُمْ لَكُنَّا مُؤْمِنِينَ
32 [امّا] مستکبران به زیردستان می‌گویند: «آیا ما شما را از هدایتی که به سراغتان آمد، بازداشتیم؟ [نه!] بلکه شما خود گناهکار بودید.» قَالَ الَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا لِلَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا أَنَحْنُ صَدَدْنَاكُمْ عَنِ الْهُدَى بَعْدَ إِذْ جَاءكُم بَلْ كُنتُم مُّجْرِمِينَ
33 و زیردستان به مستکبران می‌گویند: «بلکه [مایه‌ی گمراهی ما] نیرنگ شب و روز [شما بود]، آن‌گاه که ما را فرمان می‌دادید به خدا کفر ورزیم و برای او همتایانی قرار دهیم.» و همین که عذاب را ببینند، پشیمانی خود را پنهان می‌کنند [تا بیشتر رسوا نشوند] و ما بر گردن کسانی که کفر ورزیدند، غل‌ها می‌نهیم. آیا جز آنچه می‌کردند، کیفر می‌شوند؟ وَقَالَ الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا بَلْ مَكْرُ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ إِذْ تَأْمُرُونَنَا أَن نَّكْفُرَ بِاللَّهِ وَنَجْعَلَ لَهُ أَندَادًا وَأَسَرُّوا النَّدَامَةَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذَابَ وَجَعَلْنَا الْأَغْلَالَ فِي أَعْنَاقِ الَّذِينَ كَفَرُوا هَلْ يُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ
34 و ما در هیچ دیاری هشدار دهنده‌ای نفرستادیم، مگر آن که افراد خوشگذران آن گفتند: «ما به آنچه شما را به آن فرستاده‌اند، کافریم.» وَمَا أَرْسَلْنَا فِي قَرْيَةٍ مِّن نَّذِيرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَفُوهَا إِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُم بِهِ كَافِرُونَ
35 و گفتند: «دارایی و فرزندان ما بیشتر است و [این نشانه‌ی علاقه‌ی خداوند به ماست، پس اگر عذابی هم باشد،] ما عذاب نمی‌شویم.» وَقَالُوا نَحْنُ أَكْثَرُ أَمْوَالًا وَأَوْلَادًا وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ
36 بگو: «پروردگار من برای هر که بخواهد، روزی را گشایش می‌دهد، یا تنگ می‌گرداند؛ ولی بیشتر مردم نمی‌دانند.» قُلْ إِنَّ رَبِّي يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن يَشَاء وَيَقْدِرُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ
37 و اموال و فرزندانتان آن‌گونه نیست که شما را به پیشگاه ما نزدیک گرداند، مگر کسانی که ایمان آورده‌اند و کار شایسته کرده‌اند. پس آنانند که دو برابر آنچه کردند، پاداش دارند و آنانند که در غرفه‌ها و طبقات [بهشتی] آسوده‌خاطرند. وَمَا أَمْوَالُكُمْ وَلَا أَوْلَادُكُم بِالَّتِي تُقَرِّبُكُمْ عِندَنَا زُلْفَى إِلَّا مَنْ آمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا فَأُوْلَئِكَ لَهُمْ جَزَاء الضِّعْفِ بِمَا عَمِلُوا وَهُمْ فِي الْغُرُفَاتِ آمِنُونَ
38 و کسانی که در [ابطال‌] آیات ما می‌کوشند تا [ما را به خیال خود] درمانده کنند، آنانند که در عذاب احضار می‌شوند. وَالَّذِينَ يَسْعَوْنَ فِي آيَاتِنَا مُعَاجِزِينَ أُوْلَئِكَ فِي الْعَذَابِ مُحْضَرُونَ
39 بگو: «بی‌شک، پروردگارم برای هر کس از بندگانش که بخواهد، روزی را گشایش می‌دهد و یا برای او تنگ می‌گرداند و هر چه را انفاق کنید، او جایگزین می‌کند و او بهترینِ روزی‌دهندگان است.» قُلْ إِنَّ رَبِّي يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن يَشَاء مِنْ عِبَادِهِ وَيَقْدِرُ لَهُ وَمَا أَنفَقْتُم مِّن شَيْءٍ فَهُوَ يُخْلِفُهُ وَهُوَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ
40 و [به یاد آور] روزی که خداوند همه را محشور می‌کند، سپس به فرشتگان می‌گوید: «آیا این‌ها شما را می‌پرستیدند؟» وَيَوْمَ يَحْشُرُهُمْ جَمِيعًا ثُمَّ يَقُولُ لِلْمَلَائِكَةِ أَهَؤُلَاء إِيَّاكُمْ كَانُوا يَعْبُدُونَ
41 فرشتگان می‌گویند: «خدایا! تو منزّهی! تو سرپرست مایی، نه آنها! [آنان ما را نمی‌پرستیدند،] بلکه آنان جنّیان را می‌پرستیدند، [و] بیشترشان به آنان ایمان داشتند.» قَالُوا سُبْحَانَكَ أَنتَ وَلِيُّنَا مِن دُونِهِم بَلْ كَانُوا يَعْبُدُونَ الْجِنَّ أَكْثَرُهُم بِهِم مُّؤْمِنُونَ
42 پس امروز برای یکدیگر مالک سود و زیانی نیستید. و به کسانی که ستم کردند، می‌گوییم: «بچشید عذاب آتشی را که آن را دروغ می‌شمردید!» فَالْيَوْمَ لَا يَمْلِكُ بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ نَّفْعًا وَلَا ضَرًّا وَنَقُولُ لِلَّذِينَ ظَلَمُوا ذُوقُوا عَذَابَ النَّارِ الَّتِي كُنتُم بِهَا تُكَذِّبُونَ
43 و هرگاه آیات روشن ما بر آنان خوانده شود، می‌گویند: «جز این نیست که این مرد می‌خواهد شما را از آنچه پدرانتان می‌پرستیدند، بازدارد.» و می‌گویند: «این [قرآن] جز دروغی بافته شده نیست.» و کسانی که کفر ورزیدند، همین که حقّ به سراغشان آمد، گفتند: این، جز جادویی آشکار نیست.» وَإِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا بَيِّنَاتٍ قَالُوا مَا هَذَا إِلَّا رَجُلٌ يُرِيدُ أَن يَصُدَّكُمْ عَمَّا كَانَ يَعْبُدُ آبَاؤُكُمْ وَقَالُوا مَا هَذَا إِلَّا إِفْكٌ مُّفْتَرًى وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءهُمْ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُّبِينٌ
44 و [این در حالی است که‌] ما کتابی [آسمانی] به آنان نداده‌ایم که آن را بخوانند و بیاموزند. [تا با تکیه بر آن، قرآن را دروغی ساختگی بدانند]. و ما پیش از تو بیم‌دهنده‌ای به سوی آنان نفرستاده‌ایم. [تا با اعتماد به گفتار او، نبوّت تو را انکار کنند.] وَمَا آتَيْنَاهُم مِّن كُتُبٍ يَدْرُسُونَهَا وَمَا أَرْسَلْنَا إِلَيْهِمْ قَبْلَكَ مِن نَّذِيرٍ
45 و کسانی که پیش از آنان بودند، [نیز پیامبران را] تکذیب کردند، در حالی که [کافران قوم تو] به یک دهم آنچه [از قدرت و ثروت] به گذشتگان داده بودیم، نرسیده‌اند. آنان پیامبران مرا تکذیب کردند، [و نابود شدند.] پس [بنگر] کیفر من چگونه بود؟ وَكَذَّبَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَمَا بَلَغُوا مِعْشَارَ مَا آتَيْنَاهُمْ فَكَذَّبُوا رُسُلِي فَكَيْفَ كَانَ نَكِيرِ
46 بگو: «شما را تنها به یک چیز اندرز می‌دهم: دوتا دوتا یا به تنهایی برای خدا قیام کنید. سپس بیندیشید، که این همنشینتان [محمّد که عمری با پاکی، امانت، راستی و خردورزی در میان شما زندگی کرده است‌،] هیچ‌گونه جنونی ندارد. او برای شما فقط بیم‌دهنده‌ای است از عذاب سختی که پیش روست.» قُلْ إِنَّمَا أَعِظُكُم بِوَاحِدَةٍ أَن تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَى وَفُرَادَى ثُمَّ تَتَفَكَّرُوا مَا بِصَاحِبِكُم مِّن جِنَّةٍ إِنْ هُوَ إِلَّا نَذِيرٌ لَّكُم بَيْنَ يَدَيْ عَذَابٍ شَدِيدٍ
47 بگو: «هر مزد و پاداشی که از شما خواستم، پس آن به نفع شماست. مزد و پاداش من تنها بر عهده‌ی خداست. و او بر هر چیزی گواه است.» قُلْ مَا سَأَلْتُكُم مِّنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ
48 بگو: «پروردگارم که به نهان‌ها بسیار آگاه است، حقّ را [بر دل‌ها] می‌افکند.» قُلْ إِنَّ رَبِّي يَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَّامُ الْغُيُوبِ
49 بگو: «حقّ آمد، و باطل نه می‌تواند آغازگر چیزی باشد و نه تجدیدکننده‌ی آن.» قُلْ جَاء الْحَقُّ وَمَا يُبْدِئُ الْبَاطِلُ وَمَا يُعِيدُ
50 بگو: «اگر من گمراه شده باشم، به زیان خود گمراه شده‌ام. و اگر هدایت‌یافته باشم، پس به [برکت] چیزی است که پروردگارم به من وحی می‌کند. که اوست شنوای نزدیک.» قُلْ إِن ضَلَلْتُ فَإِنَّمَا أَضِلُّ عَلَى نَفْسِي وَإِنِ اهْتَدَيْتُ فَبِمَا يُوحِي إِلَيَّ رَبِّي إِنَّهُ سَمِيعٌ قَرِيبٌ
51 و اگر ببینی وقتی که [کافران از عذاب سخت] ترسان و وحشت‌زده می‌شوند و راه گریزی در کار نیست، و از مکانی نزدیک [که انتظارش را ندارند،] دستگیر می‌شوند. وَلَوْ تَرَى إِذْ فَزِعُوا فَلَا فَوْتَ وَأُخِذُوا مِن مَّكَانٍ قَرِيبٍ
52 [و در آن حال] می‌گویند: «به او ایمان آوردیم!» و کجا این دست‌یابی به ایمان از راه دور [قیامت تا دنیا] ممکن خواهد بود؟ [که آخرت جای عمل نیست.] وَقَالُوا آمَنَّا بِهِ وَأَنَّى لَهُمُ التَّنَاوُشُ مِن مَكَانٍ بَعِيدٍ
53 در حالی که پیش از این به آن [حقّ] کفر ورزیدند و از دور دست‌ها تیر در تاریکی می‌انداختند. وَقَدْ كَفَرُوا بِهِ مِن قَبْلُ وَيَقْذِفُونَ بِالْغَيْبِ مِن مَّكَانٍ بَعِيدٍ
54 [سرانجام] میان آنان و آنچه می‌خواستند، جدایی افتاد. همان‌گونه که از دیرباز با همانندان ایشان چنین شد؛ زیرا آنان همواره در شک و تردید سختی بودند. وَحِيلَ بَيْنَهُمْ وَبَيْنَ مَا يَشْتَهُونَ كَمَا فُعِلَ بِأَشْيَاعِهِم مِّن قَبْلُ إِنَّهُمْ كَانُوا فِي شَكٍّ مُّرِيبٍ
Next Surah Fatir
;