Israel

  1. Home
  2. Translation
  3. Persian: Mohsen Gharaati
Change Language
Change Surah
Change Recitation

Persian: Mohsen Gharaati

 Play All
# Translation Ayah
1 پاک و منزّه است آن [خدایی‌] كه بنده‌اش [محمّد‌] را شبانه از مسجدالحرام تا مسجد‌الاقصی كه اطرافش را بركت داده‌ایم، برد، تا [بخشی‌] از نشانه‌های خود را به او نشان دهیم. یقیناً او شنوا و بیناست. سُبْحَانَ الَّذِي أَسْرَى بِعَبْدِهِ لَيْلاً مِّنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الأَقْصَى الَّذِي بَارَكْنَا حَوْلَهُ لِنُرِيَهُ مِنْ آيَاتِنَا إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ البَصِيرُ
2 ما به موسی كتاب دادیم و او را هدایتگر بنی‌اسرائیل قرار دادیم، كه: «غیر از من تكیه‌گاه و كارسازی نگیرید.» وَآتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ وَجَعَلْنَاهُ هُدًى لِّبَنِي إِسْرَائِيلَ أَلاَّ تَتَّخِذُواْ مِن دُونِي وَكِيلاً
3 [ای بنی‌اسرائیل!] ای فرزندانِ كسانی كه آنان را همراهِ نوح، سوار [بر كشتی] كردیم و [نجات دادیم!] همانا نوح، بنده‌ای بسیار شكرگزار بود [شما نیز مانند او باشید، تا نجات یابید]. ذُرِّيَّةَ مَنْ حَمَلْنَا مَعَ نُوحٍ إِنَّهُ كَانَ عَبْدًا شَكُورًا
4 ما در كتاب [تورات]، به بنی‌اسرائیل اعلام كردیم كه قطعاً شما دو بار در زمین فساد می‌كنید و برتری‌جوییِ بزرگی خواهید كرد. وَقَضَيْنَا إِلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ فِي الْكِتَابِ لَتُفْسِدُنَّ فِي الأَرْضِ مَرَّتَيْنِ وَلَتَعْلُنَّ عُلُوًّا كَبِيرًا
5 پس همین كه وعده‌ی نخستین فتنه فرارسد، گروهی از بندگان توانمند و جنگجوی خویش را [برای سركوب شما] برانگیزیم. پس درون خانه‌ها را جستجو كنند [تا فتنه‌گران را یافته، كیفر دهند] و آن، وعده‌ای قطعی است. فَإِذَا جَاء وَعْدُ أُولاهُمَا بَعَثْنَا عَلَيْكُمْ عِبَادًا لَّنَا أُوْلِي بَأْسٍ شَدِيدٍ فَجَاسُواْ خِلاَلَ الدِّيَارِ وَكَانَ وَعْدًا مَّفْعُولاً
6 سپس، جنگ را به سود شما و علیه آنان برگردانیم و شما را با اموال و فرزندان كمک كنیم و نفرات شما را بیشتر قرار دهیم. ثُمَّ رَدَدْنَا لَكُمُ الْكَرَّةَ عَلَيْهِمْ وَأَمْدَدْنَاكُم بِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَجَعَلْنَاكُمْ أَكْثَرَ نَفِيرًا
7 اگر نیكی كنید، به خود نیكی كرده‌اید. و اگر بدی كنید، به خود بد كرده‌اید. پس همین كه وعده‌ی دوم فرارسد، [بندگانی دیگر را می‌فرستیم،] تا سیمای شما را زشت نمایند و [برای گرفتن قدرت] به مسجدالاقصی وارد شوند، همان‌گونه كه بار نخست وارد شدند و تا آنچه را زیر سلطه درآورده‌اند، به سختی ویران كنند. إِنْ أَحْسَنتُمْ أَحْسَنتُمْ لِأَنفُسِكُمْ وَإِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا فَإِذَا جَاء وَعْدُ الآخِرَةِ لِيَسُوؤُواْ وُجُوهَكُمْ وَلِيَدْخُلُواْ الْمَسْجِدَ كَمَا دَخَلُوهُ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَلِيُتَبِّرُواْ مَا عَلَوْاْ تَتْبِيرًا
8 امید است كه پروردگارتان بر شما رحم كند و اگر بازگردید [و دوباره فتنه كنید]، ما نیز برمی‌گردیم [و قهر خود را می‌فرستیم]. و ما دوزخ را برای كافران، زندانی سخت قرار داده‌ایم. عَسَى رَبُّكُمْ أَن يَرْحَمَكُمْ وَإِنْ عُدتُّمْ عُدْنَا وَجَعَلْنَا جَهَنَّمَ لِلْكَافِرِينَ حَصِيرًا
9 به راستی این قرآن، به استوارترین راه، هدایت می‌كند. و به مؤمنانی كه كارهای شایسته انجام می‌دهند، بشارت می‌دهد كه برایشان پاداش بزرگی است. إِنَّ هَـذَا الْقُرْآنَ يِهْدِي لِلَّتِي هِيَ أَقْوَمُ وَيُبَشِّرُ الْمُؤْمِنِينَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْرًا كَبِيرًا
10 و آنان كه به آخرت ایمان نمی‌آورند، برایشان عذابی دردناک، آماده كرده‌ایم. وأَنَّ الَّذِينَ لاَ يُؤْمِنُونَ بِالآخِرَةِ أَعْتَدْنَا لَهُمْ عَذَابًا أَلِيمًا
11 و انسان، همان‌گونه كه نیکی را می‌طلبد، بدی را هم می‌طلبد. و انسان همواره عجول است. وَيَدْعُ الإِنسَانُ بِالشَّرِّ دُعَاءهُ بِالْخَيْرِ وَكَانَ الإِنسَانُ عَجُولاً
12 و ما شب و روز را دو نشانه قرار دادیم، پس [ماه،] نشانه‌ی شب را زدودیم و [خورشید،] نشانه‌ی روز را روشنگر ساختیم تا فضل و روزی از پروردگارتان بجویید، و تا شمار سال‌ها و حساب را بدانید. و ما هر چیز را به روشنی بیان كردیم. وَجَعَلْنَا اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ آيَتَيْنِ فَمَحَوْنَا آيَةَ اللَّيْلِ وَجَعَلْنَا آيَةَ النَّهَارِ مُبْصِرَةً لِتَبْتَغُواْ فَضْلاً مِّن رَّبِّكُمْ وَلِتَعْلَمُواْ عَدَدَ السِّنِينَ وَالْحِسَابَ وَكُلَّ شَيْءٍ فَصَّلْنَاهُ تَفْصِيلاً
13 و كارنامه‌ی هر انسانی را در گردنش بسته‌ایم. و روز قیامت برای او نوشته‌ای بیرون می‌آوریم كه آن را در برابر خود گشوده می‌بیند. وَكُلَّ إِنسَانٍ أَلْزَمْنَاهُ طَآئِرَهُ فِي عُنُقِهِ وَنُخْرِجُ لَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ كِتَابًا يَلْقَاهُ مَنشُورًا
14 «كتابت را بخوان! كافی است كه امروز، خود حسابگر خویش باشی.» اقْرَأْ كَتَابَكَ كَفَى بِنَفْسِكَ الْيَوْمَ عَلَيْكَ حَسِيبًا
15 هر كس هدایت یافت، پس به سود خویش هدایت یافته است و هر كس گمراه شد، تنها به زیان خویش گمراه شده است و هیچ كس بار [گناه] دیگری را به دوش نمی‌كشد. و ما تا پیامبری برنیانگیزیم [و اتمام حجت نكنیم، كسی را] عذاب نمی‌كنیم. مَّنِ اهْتَدَى فَإِنَّمَا يَهْتَدي لِنَفْسِهِ وَمَن ضَلَّ فَإِنَّمَا يَضِلُّ عَلَيْهَا وَلاَ تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى وَمَا كُنَّا مُعَذِّبِينَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولاً
16 و هرگاه بخواهیم [مردم] منطقه‌ای را [به كیفر گناهشان] هلاک كنیم، به مرفّهین و خوش‌گذرانانشان فرمانِ [بندگی و دوری از گناه‌] می‌دهیم، چون در آن، سرپیچی و عصیان می‌كنند، مستحق عذاب و قهر الهی می‌شوند، سپس آنجا را به سختی در هم می‌كوبیم. وَإِذَا أَرَدْنَا أَن نُّهْلِكَ قَرْيَةً أَمَرْنَا مُتْرَفِيهَا فَفَسَقُواْ فِيهَا فَحَقَّ عَلَيْهَا الْقَوْلُ فَدَمَّرْنَاهَا تَدْمِيرًا
17 و چه بسیار مردمانی را كه پس از نوح نابود كردیم. و همین كافی است كه پروردگارت به گناهان بندگانش آگاه و بیناست. وَكَمْ أَهْلَكْنَا مِنَ الْقُرُونِ مِن بَعْدِ نُوحٍ وَكَفَى بِرَبِّكَ بِذُنُوبِ عِبَادِهِ خَبِيرًَا بَصِيرًا
18 هر كس پیوسته زندگیِ دنیایِ زودگذر را بخواهد، به مقداری كه بخواهیم و برای هر كس اراده كنیم، در این دنیا به شتاب فراهم می‌كنیم، سپس جهنّم را برایش قرار می‌دهیم كه شرمنده و رانده، وارد آن خواهد شد. مَّن كَانَ يُرِيدُ الْعَاجِلَةَ عَجَّلْنَا لَهُ فِيهَا مَا نَشَاء لِمَن نُّرِيدُ ثُمَّ جَعَلْنَا لَهُ جَهَنَّمَ يَصْلاهَا مَذْمُومًا مَّدْحُورًا
19 و هر كس خواهان آخرت باشد و برای آن تلاش شایسته و در خور كند، و مؤمن باشد، تلاش آنان سپاس گزارده می‌شود. وَمَنْ أَرَادَ الآخِرَةَ وَسَعَى لَهَا سَعْيَهَا وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَئِكَ كَانَ سَعْيُهُم مَّشْكُورًا
20 ما از عطای پروردگارت، هر یك از دو گروه دنیاطلب و آخرت‌خواه را [در این دنیا] كمك می‌كنیم. و عطای پروردگارت [در این دنیا از كسی‌] منع نمی‌شود. كُلاًّ نُّمِدُّ هَـؤُلاء وَهَـؤُلاء مِنْ عَطَاء رَبِّكَ وَمَا كَانَ عَطَاء رَبِّكَ مَحْظُورًا
21 بنگر كه چگونه بعضی از آنان را بر بعضی دیگر برتری دادیم. و قطعاً درجات آخرت، بزرگ‌تر و ارزشمندتر است. انظُرْ كَيْفَ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَى بَعْضٍ وَلَلآخِرَةُ أَكْبَرُ دَرَجَاتٍ وَأَكْبَرُ تَفْضِيلاً
22 با خداوند، معبود دیگری قرار مده كه نكوهیده و سرافكنده خواهی نشست. لاَّ تَجْعَل مَعَ اللّهِ إِلَـهًا آخَرَ فَتَقْعُدَ مَذْمُومًا مَّخْذُولاً
23 پروردگارت مقرّر داشت كه جز او را نپرستید و به پدر و مادر نیكی كنید. اگر یكی از آن دو یا هر دو نزد تو به پیری رسیدند، [در مقابل آنها اظهار ناراحتی مكن، حتی] به آنان «اُف» مگو و آنان را از خود مران. و با آنان سنجیده و بزرگوارانه سخن بگو. وَقَضَى رَبُّكَ أَلاَّ تَعْبُدُواْ إِلاَّ إِيَّاهُ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِندَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ كِلاَهُمَا فَلاَ تَقُل لَّهُمَا أُفٍّ وَلاَ تَنْهَرْهُمَا وَقُل لَّهُمَا قَوْلاً كَرِيمًا
24 و از روی مهربانی و لطف، بال فروتنی خویش را برای آنان فرود آور و بگو: «پروردگارا! بر آن دو رحمت آور، همان‌گونه كه مرا در كودكی تربیت كردند.» وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَقُل رَّبِّ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرًا
25 پروردگارتان به آنچه در درون شماست، آگاه‌تر [از خودتان] است. اگر صالح باشید، قطعاً او آمرزنده‌ی توبه‌كنندگان است. رَّبُّكُمْ أَعْلَمُ بِمَا فِي نُفُوسِكُمْ إِن تَكُونُواْ صَالِحِينَ فَإِنَّهُ كَانَ لِلأَوَّابِينَ غَفُورًا
26 حقّ خویشاوند و بیچاره و در راه مانده را ادا كن. و هیچ‌گونه ولخرجی و اسرافی مكن. وَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ وَالْمِسْكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَلاَ تُبَذِّرْ تَبْذِيرًا
27 بی‌تردید اسراف‌كاران برادران شیطان‌هایند. و شیطان نسبت به پروردگارش همواره ناسپاس است. إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ كَانُواْ إِخْوَانَ الشَّيَاطِينِ وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِرَبِّهِ كَفُورًا
28 و اگر [به خاطر تهی‌دستی] از آنان [كه به پرداخت حقّشان سفارش شدی،‌] روی بگردانی، [و این روی‌گردانی‌] برای طلب رزقی است كه از پروردگارت، رسیدن به آن را امید داری، پس با آنان [تا رسیدن رزق خدا] سخنی نرم و امیدوار كننده بگو. وَإِمَّا تُعْرِضَنَّ عَنْهُمُ ابْتِغَاء رَحْمَةٍ مِّن رَّبِّكَ تَرْجُوهَا فَقُل لَّهُمْ قَوْلاً مَّيْسُورًا
29 و نه دست خود را به گردنت بسته بدار [كه هیچ انفاقی نكنی]، و نه آن را كاملاً باز بگذار كه [چیزی برای خودت نماند و] سرزنش شده و حسرت خورده [به كنجی] بنشینی. وَلاَ تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلَى عُنُقِكَ وَلاَ تَبْسُطْهَا كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَّحْسُورًا
30 پروردگارت برای هر كس بخواهد، روزی را گشاده یا تنگ می‌سازد، همانا او نسبت به بندگانش آگاه و بیناست. إِنَّ رَبَّكَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن يَشَاء وَيَقْدِرُ إِنَّهُ كَانَ بِعِبَادِهِ خَبِيرًا بَصِيرًا
31 فرزندان خود را از بیم تنگدستی نكشید! ما هستیم كه آنان و شما را روزی می‌دهیم. یقیناً كشتن آنان گناهی است بزرگ! وَلاَ تَقْتُلُواْ أَوْلادَكُمْ خَشْيَةَ إِمْلاقٍ نَّحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَإِيَّاكُم إنَّ قَتْلَهُمْ كَانَ خِطْءًا كَبِيرًا
32 و به زنا نزدیک نشوید، كه كاری زشت، و راهی بد است. وَلاَ تَقْرَبُواْ الزِّنَى إِنَّهُ كَانَ فَاحِشَةً وَسَاء سَبِيلاً
33 و كسی را كه خداوند، [كشتنش را] حرام كرده است، نكشید، مگر به حقّ. و هر كس مظلوم كشته شود، قطعاً برای ولیّ او، تسلّطی بر قاتل قرار داده‌ایم، پس نباید در كشتن [و قصاص] زیاده‌روی كند، چرا كه او مورد حمایت [خداوند] قرار گرفته است. وَلاَ تَقْتُلُواْ النَّفْسَ الَّتِي حَرَّمَ اللّهُ إِلاَّ بِالحَقِّ وَمَن قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِيِّهِ سُلْطَانًا فَلاَ يُسْرِف فِّي الْقَتْلِ إِنَّهُ كَانَ مَنْصُورًا
34 و به مال یتیم، جز به بهترین راه [كه به نفع او باشد،] نزدیک نشوید، تا آن كه به حدّ بلوغ و رشدش برسد. [آن‌گاه اموالش را به او برگردانید.] و به پیمان وفا كنید، كه [در قیامت] از عهد و پیمان سؤال خواهد شد. وَلاَ تَقْرَبُواْ مَالَ الْيَتِيمِ إِلاَّ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ حَتَّى يَبْلُغَ أَشُدَّهُ وَأَوْفُواْ بِالْعَهْدِ إِنَّ الْعَهْدَ كَانَ مَسْؤُولاً
35 و چون با پیمانه داد و ستد كنید، پیمانه را تمام دهید و با ترازوی درست وزن كنید، كه این بهتر و سرانجامش نیكوتر است. وَأَوْفُوا الْكَيْلَ إِذا كِلْتُمْ وَزِنُواْ بِالقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِيمِ ذَلِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلاً
36 و از آنچه به آن علم نداری، پیروی مكن. چون گوش و چشم و دل، همه‌ی اینها مورد بازخواست قرار خواهد گرفت. وَلاَ تَقْفُ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ كُلُّ أُولـئِكَ كَانَ عَنْهُ مَسْؤُولاً
37 و در زمین با تكبّر و سرمستی راه مرو. قطعاً تو زمین را نخواهی شكافت و در بلندی به كوه‌ها نخواهی رسید. وَلاَ تَمْشِ فِي الأَرْضِ مَرَحًا إِنَّكَ لَن تَخْرِقَ الأَرْضَ وَلَن تَبْلُغَ الْجِبَالَ طُولاً
38 همه‌ی اینها، گناهش نزد پروردگارت ناپسند است. كُلُّ ذَلِكَ كَانَ سَيٍّئُهُ عِنْدَ رَبِّكَ مَكْرُوهًا
39 این [دستورات] از حكمت‌هایی است كه پروردگارت بر تو وحی كرده است. و با خدا معبودی دیگر قرار مده كه سرزنش‌شده و رانده شده در دوزخ افكنده خواهی شد. ذَلِكَ مِمَّا أَوْحَى إِلَيْكَ رَبُّكَ مِنَ الْحِكْمَةِ وَلاَ تَجْعَلْ مَعَ اللّهِ إِلَهًا آخَرَ فَتُلْقَى فِي جَهَنَّمَ مَلُومًا مَّدْحُورًا
40 [ای مشركان!] آیا پروردگارتان شما را با داشتن پسران، برگزیده و خودش از فرشتگان، دخترانی گرفته است؟ به راستی شما سخن [و تهمت] بزرگی می‌گویید. أَفَأَصْفَاكُمْ رَبُّكُم بِالْبَنِينَ وَاتَّخَذَ مِنَ الْمَلآئِكَةِ إِنَاثًا إِنَّكُمْ لَتَقُولُونَ قَوْلاً عَظِيمًا
41 و به یقین، ما در این قرآن [حقایق را] به گونه‌های مختلف بیان كردیم تا پند گیرند، در حالی كه جز بر رمیدنشان نمی‌افزاید. وَلَقَدْ صَرَّفْنَا فِي هَـذَا الْقُرْآنِ لِيَذَّكَّرُواْ وَمَا يَزِيدُهُمْ إِلاَّ نُفُورًا
42 بگو: «اگر با خداوند، خدایانی بود، آن‌گونه كه مشركان می‌گویند، در آن هنگام آن خدایان در پی یافتن راه نفوذی به سوی خدای صاحب عرش بودند [تا قدرت را از او بگیرند].» قُل لَّوْ كَانَ مَعَهُ آلِهَةٌ كَمَا يَقُولُونَ إِذًا لاَّبْتَغَوْاْ إِلَى ذِي الْعَرْشِ سَبِيلاً
43 خداوند منزّه و برتر است از آنچه می‌گویند. بسی برتر و والاتر! سُبْحَانَهُ وَتَعَالَى عَمَّا يَقُولُونَ عُلُوًّا كَبِيرًا
44 آسمان‌های هفت‌گانه و زمین، و هر كه در آنهاست، تسبیح خداوند را می‌گویند، و هیچ چیز نیست مگر آن كه با ستایش، از او به پاكی یاد می‌كند، ولی شما تسبیح آنها را نمی‌فهمید. همانا او بردبار و آمرزنده است. تُسَبِّحُ لَهُ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَالأَرْضُ وَمَن فِيهِنَّ وَإِن مِّن شَيْءٍ إِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدَهِ وَلَـكِن لاَّ تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ إِنَّهُ كَانَ حَلِيمًا غَفُورًا
45 و هرگاه قرآن می‌خوانی، میان تو و كسانی كه به قیامت ایمان ندارند، حجابی ناپیدا قرار می‌دهیم. وَإِذَا قَرَأْتَ الْقُرآنَ جَعَلْنَا بَيْنَكَ وَبَيْنَ الَّذِينَ لاَ يُؤْمِنُونَ بِالآخِرَةِ حِجَابًا مَّسْتُورًا
46 و بر دل‌های آنان پوشش‌هایی قرار دادیم تا آن [قرآن] را نفهمند و در گوش‌هایشان سنگینی [نهادیم تا حقّ را نشنوند]. و چون پروردگارت را در قرآن به یگانگی یاد كنی، آنان پشت می‌كنند و گریزان می‌شوند. وَجَعَلْنَا عَلَى قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَن يَفْقَهُوهُ وَفِي آذَانِهِمْ وَقْرًا وَإِذَا ذَكَرْتَ رَبَّكَ فِي الْقُرْآنِ وَحْدَهُ وَلَّوْاْ عَلَى أَدْبَارِهِمْ نُفُورًا
47 هنگامی كه به تو گوش می‌دهند، ما به هدفی كه برای آن گوش می‌دهند، داناتریم. و آن‌گاه كه با هم نجوا می‌كنند [نیز، به كارشان آگاه‌تریم‌]؛ آن زمان كه ستمگران می‌گویند: شما از مردی افسون‌شده پیروی می‌کنید.» نَّحْنُ أَعْلَمُ بِمَا يَسْتَمِعُونَ بِهِ إِذْ يَسْتَمِعُونَ إِلَيْكَ وَإِذْ هُمْ نَجْوَى إِذْ يَقُولُ الظَّالِمُونَ إِن تَتَّبِعُونَ إِلاَّ رَجُلاً مَّسْحُورًا
48 [ای پیامبر!] بنگر كه چگونه برای تو مثل‌ها زدند، و [تو را شاعر، كاهن، ساحر، مجنون و افسون شده خواندند،] در نتیجه گمراه شدند، پس نمی‌توانند راه حقّ را بیابند. انظُرْ كَيْفَ ضَرَبُواْ لَكَ الأَمْثَالَ فَضَلُّواْ فَلاَ يَسْتَطِيعْونَ سَبِيلاً
49 و گفتند: «آیا آن‌گاه كه ما استخوان‌هایی پوسیده و پراكنده شویم، آیا به راستی ما با آفرینشی تازه، برانگیخته می‌شویم؟» وَقَالُواْ أَئِذَا كُنَّا عِظَامًا وَرُفَاتًا أَإِنَّا لَمَبْعُوثُونَ خَلْقًا جَدِيدًا
50 بگو: «[استخوان خردشده كه آسان است، شما] سنگ باشید یا آهن، قُل كُونُواْ حِجَارَةً أَوْ حَدِيدًا
51 یا هر آفریده‌ای از آنچه كه در نظر شما از آن هم سخت‌تر است [باز خدا می‌تواند شما را زنده كند].» آنان به زودی خواهند گفت: «چه كسی ما را بازمی‌گرداند؟» بگو: «همان كسی كه نخستین بار شما را آفرید.» پس به زودی سرهای خویش را [با تعجّب و تمسخر] به سوی تو می‌جنبانند و می‌گویند: «[آن روز] چه هنگام خواهد بود؟» بگو: «شاید نزدیك باشد!» أَوْ خَلْقًا مِّمَّا يَكْبُرُ فِي صُدُورِكُمْ فَسَيَقُولُونَ مَن يُعِيدُنَا قُلِ الَّذِي فَطَرَكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ فَسَيُنْغِضُونَ إِلَيْكَ رُؤُوسَهُمْ وَيَقُولُونَ مَتَى هُوَ قُلْ عَسَى أَن يَكُونَ قَرِيبًا
52 روزی كه شما را [از قبرهایتان] فرامی‌خواند، پس شما ستایش‌گویان اجابت می‌كنید. و می‌پندارید كه جز مدّت كوتاهی [در دنیا یا برزخ] درنگ نكرده‌اید. يَوْمَ يَدْعُوكُمْ فَتَسْتَجِيبُونَ بِحَمْدِهِ وَتَظُنُّونَ إِن لَّبِثْتُمْ إِلاَّ قَلِيلاً
53 و به بندگانم بگو: سخنی بگویند كه نیكوتر است، چرا كه شیطان میان آنان فتنه و فساد می‌كند. شیطان همواره برای انسان، دشمنی آشكار بوده است. وَقُل لِّعِبَادِي يَقُولُواْ الَّتِي هِيَ أَحْسَنُ إِنَّ الشَّيْطَانَ يَنزَغُ بَيْنَهُمْ إِنَّ الشَّيْطَانَ كَانَ لِلإِنْسَانِ عَدُوًّا مُّبِينًا
54 پروردگار شما به شما داناتر است. اگر بخواهد بر شما رحمت می‌آورد، یا اگر بخواهد [به خاطر كردارتان] شما را عذاب می‌كند. و ما تو را بر آنان نگهبان و كارساز نفرستاده‌ایم [تا به ایمان‌آوردن مجبورشان كنی]. رَّبُّكُمْ أَعْلَمُ بِكُمْ إِن يَشَأْ يَرْحَمْكُمْ أَوْ إِن يَشَأْ يُعَذِّبْكُمْ وَمَا أَرْسَلْنَاكَ عَلَيْهِمْ وَكِيلاً
55 و پروردگارت به هر كه در آسمان‌ها و زمین است، داناتر است. و البتّه ما بعضی از پیامبران را بر بعضی دیگر برتری بخشیدیم. و به داوود زبور دادیم. وَرَبُّكَ أَعْلَمُ بِمَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَلَقَدْ فَضَّلْنَا بَعْضَ النَّبِيِّينَ عَلَى بَعْضٍ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا
56 بگو: «كسانی را كه به جای خدا [معبودان خود] پنداشتید، بخوانید. [تا دریابید كه‌] آنها نمی‌توانند آسیب و گزندی را از شما برطرف كنند، و [اختیار] هیچ تغییری را نیز ندارند.» قُلِ ادْعُواْ الَّذِينَ زَعَمْتُم مِّن دُونِهِ فَلاَ يَمْلِكُونَ كَشْفَ الضُّرِّ عَنكُمْ وَلاَ تَحْوِيلاً
57 آنان را كه می‌خوانند، [مانند عیسی و فرشتگان،] آنان خود وسیله‌ای برای تقرّب به پروردگارشان می‌جویند، وسیله‌ای هر چه نزدیك‌تر، و به رحمت او امیدوارند و از عذابش بیمناك. همانا عذاب پروردگارت در خور پرهیز و وحشت است. أُولَـئِكَ الَّذِينَ يَدْعُونَ يَبْتَغُونَ إِلَى رَبِّهِمُ الْوَسِيلَةَ أَيُّهُمْ أَقْرَبُ وَيَرْجُونَ رَحْمَتَهُ وَيَخَافُونَ عَذَابَهُ إِنَّ عَذَابَ رَبِّكَ كَانَ مَحْذُورًا
58 و هیچ منطقه‌ی آبادی نیست، مگر آن كه پیش از روز قیامت، [مردم] آن را هلاك می‌كنیم یا [به خاطرگناهانشان] به شدّت عذاب می‌نماییم. این در كتاب الهی ثبت شده است. وَإِن مَّن قَرْيَةٍ إِلاَّ نَحْنُ مُهْلِكُوهَا قَبْلَ يَوْمِ الْقِيَامَةِ أَوْ مُعَذِّبُوهَا عَذَابًا شَدِيدًا كَانَ ذَلِك فِي الْكِتَابِ مَسْطُورًا
59 و هیچ چیز ما را از فرستادن آیات [و معجزاتی که مردم خواسته‌اند،] بازنداشت، جز این كه امّت‌های پیشین، آنها را تكذیب كردند. [و به این سبب نابود شدند.] ما به قوم ثمود ماده شتری دادیم كه [معجزه‌ای] روشنگر بود، امّا به آن ستم كردند. و ما معجزات را نمی‌فرستیم مگر برای بیم دادن. وَمَا مَنَعَنَا أَن نُّرْسِلَ بِالآيَاتِ إِلاَّ أَن كَذَّبَ بِهَا الأَوَّلُونَ وَآتَيْنَا ثَمُودَ النَّاقَةَ مُبْصِرَةً فَظَلَمُواْ بِهَا وَمَا نُرْسِلُ بِالآيَاتِ إِلاَّ تَخْوِيفًا
60 و [به یادآور] آن‌گاه كه به تو گفتیم: «پروردگارت بر مردم احاطه دارد.» و آن رؤیایی را كه نشانت دادیم، و آن درخت نفرین شده در قرآن را، جز برای آزمایش مردم قرار ندادیم. و ما مردم را بیم می‌دهیم، ولی [هشدار ما] جز طغیان و سركشی بزرگ، چیزی بر آنان نمی‌افزاید. وَإِذْ قُلْنَا لَكَ إِنَّ رَبَّكَ أَحَاطَ بِالنَّاسِ وَمَا جَعَلْنَا الرُّؤيَا الَّتِي أَرَيْنَاكَ إِلاَّ فِتْنَةً لِّلنَّاسِ وَالشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ فِي القُرْآنِ وَنُخَوِّفُهُمْ فَمَا يَزِيدُهُمْ إِلاَّ طُغْيَانًا كَبِيرًا
61 و به [یادآور] زمانی كه به فرشتگان گفتیم: «برای آدم سجده كنید.» پس همه جز ابلیس سجده کردند، او گفت: «آیا برای كسی سجده كنم كه [او را] از گل آفریده‌ای؟!» وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلآئِكَةِ اسْجُدُواْ لآدَمَ فَسَجَدُواْ إَلاَّ إِبْلِيسَ قَالَ أَأَسْجُدُ لِمَنْ خَلَقْتَ طِينًا
62 و گفت: «به من خبر ده، این است آن كسی كه بر من گرامی داشتی؟ اگر تا قیامت مهلتم دهی، یقیناً بر نسل او افسار می‌زنم و آنان را به زیر سلطه می‌كشانم، مگر اندكی را [که مخلَصند و توان فریب آنان را ندارم].» قَالَ أَرَأَيْتَكَ هَـذَا الَّذِي كَرَّمْتَ عَلَيَّ لَئِنْ أَخَّرْتَنِ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ لأَحْتَنِكَنَّ ذُرِّيَّتَهُ إَلاَّ قَلِيلاً
63 [خداوند به ابلیس] فرمود: «برو! هر كس از آدمیان از تو پیروی كند، قطعاً كیفرتان دوزخ است، كیفری سخت و كامل! قَالَ اذْهَبْ فَمَن تَبِعَكَ مِنْهُمْ فَإِنَّ جَهَنَّمَ جَزَآؤُكُمْ جَزَاء مَّوْفُورًا
64 و [ای شیطان!] هر كس از مردم را می‌توانی با صدای خود بلغزان و نیروهای سواره و پیاده‌ات را ضدّ آنان گسیل دار، و در اموال و فرزندان با آنان شریك شو، و به آنان وعده بده. و شیطان جز فریب، وعده‌ای به آنان نمی‌دهد. وَاسْتَفْزِزْ مَنِ اسْتَطَعْتَ مِنْهُمْ بِصَوْتِكَ وَأَجْلِبْ عَلَيْهِم بِخَيْلِكَ وَرَجِلِكَ وَشَارِكْهُمْ فِي الأَمْوَالِ وَالأَوْلادِ وَعِدْهُمْ وَمَا يَعِدُهُمُ الشَّيْطَانُ إِلاَّ غُرُورًا
65 قطعاً تو بر بندگان [خالص‌شده‌ی] من تسلّطی نداری. و حمایت و نگهبانی پروردگارت [برای آنان] كافی است.» إِنَّ عِبَادِي لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطَانٌ وَكَفَى بِرَبِّكَ وَكِيلاً
66 پروردگار شما كسی است كه برایتان كشتی را در دریا به حركت درمی‌آورد، تا با تلاش خود از فضل و رحمتش بهره برید. البتّه او همواره نسبت به شما مهربان است. رَّبُّكُمُ الَّذِي يُزْجِي لَكُمُ الْفُلْكَ فِي الْبَحْرِ لِتَبْتَغُواْ مِن فَضْلِهِ إِنَّهُ كَانَ بِكُمْ رَحِيمًا
67 و هرگاه در دریا به شما محنت و رنج رسد، هر كه را جز خداوند بخوانید، محو و گم می‌شود. پس چون شما را نجات دهد و به خشكی رساند، از او روی می‌گردانید. و انسان بسیار ناسپاس است. وَإِذَا مَسَّكُمُ الْضُّرُّ فِي الْبَحْرِ ضَلَّ مَن تَدْعُونَ إِلاَّ إِيَّاهُ فَلَمَّا نَجَّاكُمْ إِلَى الْبَرِّ أَعْرَضْتُمْ وَكَانَ الإِنْسَانُ كَفُورًا
68 پس آیا ایمِن شده‌اید از این كه شما را در ناحیه‌ی خشكی فروبرد؟ یا باران ریگ بر شما ببارد؟ سپس کارسازی برای خود نیابید. أَفَأَمِنتُمْ أَن يَخْسِفَ بِكُمْ جَانِبَ الْبَرِّ أَوْ يُرْسِلَ عَلَيْكُمْ حَاصِبًا ثُمَّ لاَ تَجِدُواْ لَكُمْ وَكِيلاً
69 یا ایمن شده‌اید از این كه خداوند دوباره شما را به دریا ببرد و طوفانی شكننده بر شما بفرستد؟ پس شما را به خاطر كفرتان غرق كند. آن‌گاه برای خود هیچ دادخواه و پی‌جویی در برابر قهر ما نیابید. أَمْ أَمِنتُمْ أَن يُعِيدَكُمْ فِيهِ تَارَةً أُخْرَى فَيُرْسِلَ عَلَيْكُمْ قَاصِفا مِّنَ الرِّيحِ فَيُغْرِقَكُم بِمَا كَفَرْتُمْ ثُمَّ لاَ تَجِدُواْ لَكُمْ عَلَيْنَا بِهِ تَبِيعًا
70 و بی‌گمان فرزندان آدم را گرامی داشتیم. و آنان را در خشكی و دریا [بر مركب‌ها] حمل كردیم و از چیزهای پاكیزه روزی‌شان دادیم و آنان را بر بسیاری از آفریده‌های خود برتری كامل دادیم. وَلَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ وَحَمَلْنَاهُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَرَزَقْنَاهُم مِّنَ الطَّيِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَى كَثِيرٍ مِّمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِيلاً
71 [یاد كن‌] روزی كه هر گروهی از مردم را با پیشوایشان فرامی‌خوانیم، پس هر كس نامه عملش به دست راستش داده شود، آنان نامه‌ی خود را [با شادی] می‌خوانند. و كمترین ستمی بر آنان نمی‌شود. يَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ فَمَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ فَأُوْلَـئِكَ يَقْرَؤُونَ كِتَابَهُمْ وَلاَ يُظْلَمُونَ فَتِيلاً
72 و هر كس در این دنیا كوردل و گمراه باشد، در آخرت نیز كور، و گمراه‌تر خواهد بود. وَمَن كَانَ فِي هَـذِهِ أَعْمَى فَهُوَ فِي الآخِرَةِ أَعْمَى وَأَضَلُّ سَبِيلاً
73 و بسا نزدیک بود كه تو را از آنچه به تو وحی كردیم، غافل كنند تا چیز دیگری غیر از وحی را به ما نسبت دهی، و آن‌گاه تو را دوست خود گیرند. وَإِن كَادُواْ لَيَفْتِنُونَكَ عَنِ الَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ لِتفْتَرِيَ عَلَيْنَا غَيْرَهُ وَإِذًا لاَّتَّخَذُوكَ خَلِيلاً
74 واگر ما تو را [با نیروی عصمت] استوار نكرده بودیم، نزدیک بود كه اندكی به آنان تمایل پیدا كنی. وَلَوْلاَ أَن ثَبَّتْنَاكَ لَقَدْ كِدتَّ تَرْكَنُ إِلَيْهِمْ شَيْئًا قَلِيلاً
75 آن‌گاه دو برابر [كیفر مشركان] در زندگی، و دو برابر در مرگ، عذابت می‌چشاندیم. و برای خویش در برابر قهر ما یاوری نمی‌یافتی. إِذاً لَّأَذَقْنَاكَ ضِعْفَ الْحَيَاةِ وَضِعْفَ الْمَمَاتِ ثُمَّ لاَ تَجِدُ لَكَ عَلَيْنَا نَصِيرًا
76 و بسا نزدیک بود كافِران [با نیرنگ یا غلبه،] تو را از این سرزمین بلغزانند تا از آن بیرونت كنند. و در آن هنگام، جز مدّت كمی پس از تو [پایدار] نمی‌ماندند. وَإِن كَادُواْ لَيَسْتَفِزُّونَكَ مِنَ الأَرْضِ لِيُخْرِجوكَ مِنْهَا وَإِذًا لاَّ يَلْبَثُونَ خِلافَكَ إِلاَّ قَلِيلاً
77 این، سنّت [هلاكت طغیان‌گران] درباره پیامبرانی که پیش از تو فرستادیم جاری بوده است و برای سنّت ما هیچ تغییری نمی‌یابی. سُنَّةَ مَن قَدْ أَرْسَلْنَا قَبْلَكَ مِن رُّسُلِنَا وَلاَ تَجِدُ لِسُنَّتِنَا تَحْوِيلاً
78 نماز را به هنگام بازگشت خورشید [به سمت مغرب كه شروعِ ظهرِ شرعی است،] تا نهایت تاریكی شب، به پادار. و نیز قرآنِ سپیده‌دمان را. همانا [قَرائت] قرآن [هنگام] فجر [در نماز صبح] مورد مشاهده [فرشتگان] است. أَقِمِ الصَّلاَةَ لِدُلُوكِ الشَّمْسِ إِلَى غَسَقِ اللَّيْلِ وَقُرْآنَ الْفَجْرِ إِنَّ قُرْآنَ الْفَجْرِ كَانَ مَشْهُودًا
79 و پاسی از شب را بیدار باش و تهجّد و عبادت كن. و این وظیفه‌ای افزون برای توست. باشد كه پروردگارت تو را به مقامی درخور ستایش و پسندیده برانگیزد. وَمِنَ اللَّيْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نَافِلَةً لَّكَ عَسَى أَن يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقَامًا مَّحْمُودًا
80 و بگو: «پروردگارا! مرا با ورودی نیكو و صادقانه وارد [كارها] كن و با خروجی نیكو بیرون آر! و از نزد خویش برای من برهانی یاری‌گر بگمار!» وَقُل رَّبِّ أَدْخِلْنِي مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِي مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَل لِّي مِن لَّدُنكَ سُلْطَانًا نَّصِيرًا
81 و بگو: «حقّ آمد و باطل نابود شد. همانا باطل، نابود شدنی است.» وَقُلْ جَاء الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا
82 و آنچه از قرآن فرومی‌فرستیم، مایه‌ی شفا [ی دل] و رحمتی برای مؤمنان است. و ستمگران را جز زیان نمی‌افزاید. وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاء وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ وَلاَ يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إَلاَّ خَسَارًا
83 و هرگاه به انسان نعمتی عطا كردیم، [از ما] روی‌گرداند و خود را مغرورانه از ما دور كند. و چون گزندی به او برسد، مأیوس و نومید می‌شود. وَإِذَا أَنْعَمْنَا عَلَى الإِنسَانِ أَعْرَضَ وَنَأَى بِجَانِبِهِ وَإِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ كَانَ يَؤُوسًا
84 بگو: «هر كس بر ساختار و خلق و خوی خویش عمل می‌كند، پس پروردگارتان داناتر است كه چه كس ره‌یافته‌تر است.» قُلْ كُلٌّ يَعْمَلُ عَلَى شَاكِلَتِهِ فَرَبُّكُمْ أَعْلَمُ بِمَنْ هُوَ أَهْدَى سَبِيلاً
85 و از تو درباره‌ی روح می‌پرسند. بگو: «روح از امر پروردگارم [و مربوط به او] است. و از دانش جز اندكی به شما نداده‌اند.» وَيَسْأَلُونَكَ عَنِ الرُّوحِ قُلِ الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّي وَمَا أُوتِيتُم مِّن الْعِلْمِ إِلاَّ قَلِيلاً
86 و اگر بخواهیم، آنچه را به تو وحی كرده‌ایم، [از یادت] می‌بریم، سپس كسی را نمی‌یابی كه در برابر ما از تو دفاع كند. وَلَئِن شِئْنَا لَنَذْهَبَنَّ بِالَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ ثُمَّ لاَ تَجِدُ لَكَ بِهِ عَلَيْنَا وَكِيلاً
87 [محو نشدن وحی از یادها و نوشته‌ها، نیست‌] جز رحمتی از پروردگارت. قطعا فضل خداوند نسبت به تو بزرگ است. إِلاَّ رَحْمَةً مِّن رَّبِّكَ إِنَّ فَضْلَهُ كَانَ عَلَيْكَ كَبِيرًا
88 بگو: «اگر [تمام] انس و جنّ، گرد آیند تا همانند این قرآن را بیاورند، نمی‌توانند مانندش را بیاورند، هر چند كه بعضی پشتیبان و یاور دیگری باشند.» قُل لَّئِنِ اجْتَمَعَتِ الإِنسُ وَالْجِنُّ عَلَى أَن يَأْتُواْ بِمِثْلِ هَـذَا الْقُرْآنِ لاَ يَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَلَوْ كَانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهِيرًا
89 و به‌راستی در این قرآن، از هرگونه مثال برای مردم آوردیم، ولی بیشتر مردم سر باز زده، جز انكار كاری نكردند! وَلَقَدْ صَرَّفْنَا لِلنَّاسِ فِي هَـذَا الْقُرْآنِ مِن كُلِّ مَثَلٍ فَأَبَى أَكْثَرُ النَّاسِ إِلاَّ كُفُورًا
90 و گفتند: «ما هرگز به تو ایمان نمی‌آوریم، مگر برای ما چشمه‌ای از زمین جاری سازی، وَقَالُواْ لَن نُّؤْمِنَ لَكَ حَتَّى تَفْجُرَ لَنَا مِنَ الأَرْضِ يَنبُوعًا
91 یا برای تو باغی از خرما و انگور باشد كه از میان آن، نهرها جاری گردانی، أَوْ تَكُونَ لَكَ جَنَّةٌ مِّن نَّخِيلٍ وَعِنَبٍ فَتُفَجِّرَ الأَنْهَارَ خِلالَهَا تَفْجِيرًا
92 یا آسمان را همان‌گونه كه می‌پنداری [قدرت داری،‌] پاره پاره بر [سر] ما بیافكنی، یا خداوند و فرشتگان را پیش روی ما بیاوری. أَوْ تُسْقِطَ السَّمَاء كَمَا زَعَمْتَ عَلَيْنَا كِسَفًا أَوْ تَأْتِيَ بِاللّهِ وَالْمَلآئِكَةِ قَبِيلاً
93 یا خانه‌ای از زر و زیور داشته باشی، یا در آسمان پرواز كنی. و [البته] به پرواز و بالا رفتن تو [نیز] ایمان نخواهیم آورد، تا آن كه نوشته‌ای بر ما فرود آوری كه آن را بخوانیم.» بگو: «پروردگار من منزّه است [از این كه خواسته‌هایی بیهوده را پاسخ دهد]. آیا جز این است كه من بشری فرستاده شده‌ام؟! [مرا برای هدایت شما فرستاده‌اند، نه برای این كه درخواست‌های بی‌مورد شما را پاسخ دهم.]» أَوْ يَكُونَ لَكَ بَيْتٌ مِّن زُخْرُفٍ أَوْ تَرْقَى فِي السَّمَاء وَلَن نُّؤْمِنَ لِرُقِيِّكَ حَتَّى تُنَزِّلَ عَلَيْنَا كِتَابًا نَّقْرَؤُهُ قُلْ سُبْحَانَ رَبِّي هَلْ كُنتُ إَلاَّ بَشَرًا رَّسُولاً
94 و آن‌گاه كه هدایت به سراغ مردم آمد، چیزی مردم را از ایمان آوردن بازنداشت، جز آن كه گفتند: «آیا خداوند، بشری را به عنوان پیامبر، برانگیخته است؟» وَمَا مَنَعَ النَّاسَ أَن يُؤْمِنُواْ إِذْ جَاءهُمُ الْهُدَى إِلاَّ أَن قَالُواْ أَبَعَثَ اللّهُ بَشَرًا رَّسُولاً
95 بگو: «اگر در زمین [به جای بشر] فرشتگانی بودند كه با آرامش راه می‌رفتند، حتماً ما از آسمان فرشته‌ای را به عنوان پیامبر بر آنان می‌فرستادیم.» قُل لَّوْ كَانَ فِي الأَرْضِ مَلآئِكَةٌ يَمْشُونَ مُطْمَئِنِّينَ لَنَزَّلْنَا عَلَيْهِم مِّنَ السَّمَاء مَلَكًا رَّسُولاً
96 بگو: «میان من و شما خداوند برای گواهی كافی است، او نسبت به بندگانش آگاه و بیناست.» قُلْ كَفَى بِاللّهِ شَهِيدًا بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ إِنَّهُ كَانَ بِعِبَادِهِ خَبِيرًا بَصِيرًا
97 و هر كه را خدا هدایت كند، پس او هدایت‌یافته است. و هر كه را گمراه سازد، هرگز یاورانی جز خدا برای آنان نخواهی یافت. و آنان را روز رستاخیز گرد می‌آوریم، در حالی كه كور و گنگ و کرند، بر صورت‌هایشان [كشیده می‌شوند،] و جایگاهشان دوزخ است، كه هرگاه [شعله‌ی آن] خاموش شود، آتش آنان را بیافزاییم. وَمَن يَهْدِ اللّهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ وَمَن يُضْلِلْ فَلَن تَجِدَ لَهُمْ أَوْلِيَاء مِن دُونِهِ وَنَحْشُرُهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَلَى وُجُوهِهِمْ عُمْيًا وَبُكْمًا وَصُمًّا مَّأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ كُلَّمَا خَبَتْ زِدْنَاهُمْ سَعِيرًا
98 آن [دوزخ] كیفر آنان است، بدان جهت كه كافر شدند و گفتند: «آیا پس از آن كه [مردیم و به صورت] استخوان، و [پراکنده و] ریز ریز شدیم، آیا واقعاً به صورت آفریده‌ی جدیدی برانگیخته خواهیم شد؟» ذَلِكَ جَزَآؤُهُم بِأَنَّهُمْ كَفَرُواْ بِآيَاتِنَا وَقَالُواْ أَئِذَا كُنَّا عِظَامًا وَرُفَاتًا أَإِنَّا لَمَبْعُوثُونَ خَلْقًا جَدِيدًا
99 آیا نیندیشیده‌اند خداوندی كه آسمان‌ها و زمین را آفریده است، تواناست كه همانند آنان را [نیز] بیافریند. و خداوند برای آنان مدّتی معین كرده كه شكّی در آن نیست، امّا ستمگران سر باز می‌زنند و جز به كفر به چیزی تن نمی‌دهند. أَوَلَمْ يَرَوْاْ أَنَّ اللّهَ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ قَادِرٌ عَلَى أَن يَخْلُقَ مِثْلَهُمْ وَجَعَلَ لَهُمْ أَجَلاً لاَّ رَيْبَ فِيهِ فَأَبَى الظَّالِمُونَ إَلاَّ كُفُورًا
100 بگو: «اگر شما خزانه‌دار رحمت پروردگارم بودید، قطعاً از ترس انفاق [و تهی‌دستی،] چیزی به كسی نمی‌دادید. و انسان تنگ‌نظر و بخیل است!» قُل لَّوْ أَنتُمْ تَمْلِكُونَ خَزَآئِنَ رَحْمَةِ رَبِّي إِذًا لَّأَمْسَكْتُمْ خَشْيَةَ الإِنفَاقِ وَكَانَ الإنسَانُ قَتُورًا
101 به راستی به موسی نُه معجزه‌ی روشن دادیم. پس، از [آگاهان‌] بنی‌اسرائیل بپرس. آن‌گاه كه [موسی] به سراغشان آمد، پس فرعون به او گفت: «ای موسی! من تو را افسون‌شده می‌پندارم.» وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى تِسْعَ آيَاتٍ بَيِّنَاتٍ فَاسْأَلْ بَنِي إِسْرَائِيلَ إِذْ جَاءهُمْ فَقَالَ لَهُ فِرْعَونُ إِنِّي لَأَظُنُّكَ يَا مُوسَى مَسْحُورًا
102 موسی گفت: «تو می‌دانی كه این [معجزات] را فقط پروردگار آسمان‌ها و زمین فرستاده است، برای بصیرت شما. و من تو را ای فرعون! هلاك شده می‌پندارم.» قَالَ لَقَدْ عَلِمْتَ مَا أَنزَلَ هَـؤُلاء إِلاَّ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ بَصَآئِرَ وَإِنِّي لَأَظُنُّكَ يَا فِرْعَونُ مَثْبُورًا
103 پس [فرعون] تصمیم گرفت كه آنان را از آن سرزمین تبعید كند، پس ما او و همه‌ی همراهانش را [در دریا] غرق كردیم. فَأَرَادَ أَن يَسْتَفِزَّهُم مِّنَ الأَرْضِ فَأَغْرَقْنَاهُ وَمَن مَّعَهُ جَمِيعًا
104 و پس از آن به بنی‌اسرائیل گفتیم: «در این سرزمین جای گیرید، پس چون موعد آخرت فرارسد، همه‌ی شما را با هم گرد خواهیم آورد.» وَقُلْنَا مِن بَعْدِهِ لِبَنِي إِسْرَائِيلَ اسْكُنُواْ الأَرْضَ فَإِذَا جَاء وَعْدُ الآخِرَةِ جِئْنَا بِكُمْ لَفِيفًا
105 و آن [قرآن‌] را به حقّ فروفرستادیم و به حقّ فرود آمد و ما تو را جز بشارت‌دهنده و بیم‌رسان نفرستادیم. وَبِالْحَقِّ أَنزَلْنَاهُ وَبِالْحَقِّ نَزَلَ وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلاَّ مُبَشِّرًا وَنَذِيرًا
106 و قرآنی كه آن را بخش‌بخش كردیم تا آن را با دِرنگ بر مردم بخوانی و آن را به تدریج فروفرستادیم. وَقُرْآناً فَرَقْنَاهُ لِتَقْرَأَهُ عَلَى النَّاسِ عَلَى مُكْثٍ وَنَزَّلْنَاهُ تَنزِيلاً
107 بگو: «به قرآن ایمان بیاورید یا ایمان نیاورید، [برای خداوند یکسان است]، بی‌گمان چون بر كسانی كه پیش از این [به آنان] دانش داده‌اند، تلاوت شود، سجده‌كنان با چانه [و صورت بر زمین] می‌افتند.» قُلْ آمِنُواْ بِهِ أَوْ لاَ تُؤْمِنُواْ إِنَّ الَّذِينَ أُوتُواْ الْعِلْمَ مِن قَبْلِهِ إِذَا يُتْلَى عَلَيْهِمْ يَخِرُّونَ لِلأَذْقَانِ سُجَّدًا
108 و می‌گویند: «پروردگارمان منزّه است، همانا وعده‌ی پروردگار ما انجام‌شدنی است.» وَيَقُولُونَ سُبْحَانَ رَبِّنَا إِن كَانَ وَعْدُ رَبِّنَا لَمَفْعُولاً
109 و گریه‌كنان بر چانه [و صورت به زمین] می‌افتند و همواره بر خشوعشان افزوده می‌شود. وَيَخِرُّونَ لِلأَذْقَانِ يَبْكُونَ وَيَزِيدُهُمْ خُشُوعًا
110 بگو: «نام اللّه را بخوانید یا نام رحمان را، هر كدام را بخوانید، [او را خوانده‌اید،] بهترینِ نام‌ها از آنِ اوست.» و نمازت را خیلی بلند یا خیلی آهسته نخوان و میان این دو، راهِ [میانه‌ای] را برگزین. قُلِ ادْعُواْ اللّهَ أَوِ ادْعُواْ الرَّحْمَـنَ أَيًّا مَّا تَدْعُواْ فَلَهُ الأَسْمَاء الْحُسْنَى وَلاَ تَجْهَرْ بِصَلاَتِكَ وَلاَ تُخَافِتْ بِهَا وَابْتَغِ بَيْنَ ذَلِكَ سَبِيلاً
111 و بگو: «ستایش از آنِ خداوندی است كه نه فرزندی برای خود گرفته است، و نه در حاكمیت، شریكی برای او بوده، و نه هرگز به خاطر ذلّت و ناتوانی، یاوری گرفته است.» و او را چنان كه باید، بزرگ بشمار. وَقُلِ الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَم يَكُن لَّهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَلَمْ يَكُن لَّهُ وَلِيٌّ مِّنَ الذُّلَّ وَكَبِّرْهُ تَكْبِيرًا
Next Surah Al-Kahf
;